De SSS eilanden

Januari 2025

Voor het eerst dit seizoen weer op weg naar een nieuwe bestemming, heerlijk! Onderweg van Sint Maarten naar Saba stond er een behoorlijke deining maar we konden toch lekker zeilen.

De SSS eilanden: Sint Maarten, Saba en Sint Eustatius. Saba is vanaf Sint Maarten goed te zien maar hebben we vorig jaar links laten liggen vanwege het weer. Om Saba per zeilboot te kunnen bezoeken moeten de weersomstandigheden de juiste zijn (lees: zo rustig mogelijk). Aan de westkant zagen we wat daarmee wordt bedoeld. De twee velden met meerboeien (ankeren is op Saba niet toegestaan) lagen er verlaten bij en de hoge golven beukten met geweld tegen de rotsen.

Aan de zuidkant ligt het derde en laatste meerboeiveld (nou ja, er zijn welgeteld twee boeien voor passanten). Doorgaans vanwege de deining het minst populaire. Er lag 1 andere zeilboot en omdat die niet heel erg tekeer ging vanwege deining, besloten we het er op te wagen. En maar goed ook want we lagen prima!

Met de dinghy gingen we het mini vissershaventje in om in te klaren. De superaardige douanebeambte vertelde ons dat we één van de acht eilandtaxi’s konden nemen naar het dorp maar dat liften ook zeer gebruikelijk was. Ons eerste idee om gewoon naar het dorp te lopen werd bij het eerste de beste verkeersbord al de kop ingedrukt…een lange weg met een helling van niet minder dan 23%!

Een taxi bracht ons naar het plaatsje Windwardside en tijdens de rit kregen we al een goede eerste indruk van Saba. Alles is hier goed onderhouden en de Sabanen zijn supertrots op hun eiland en op hun huizen. Die huizen zien er heel anders uit dan op andere Caraïbische eilanden. De bonte kleuren die we inmiddels gewend waren, maakten hier plaats voor enkel crèmekleurige huizen met bordeauxrode daken. Het straalde een soort rust uit die gek genoeg ook overal voelbaar was.

Saba bestaat voor een groot deel uit natuurparken met een flink aantal wandelroutes. De tweede dag wilden we zo’n wandeling maken en kregen een lift naar Windwardside van een duikinstructeur. Hij vertelde ons trots dat er géén criminaliteit is op Saba maar dat het kleinschalige karakter hem soms naar de keel greep. De ongeveer 2.100 Sabanen weten álles van elkaar en het roddelcircuit draait dan soms ook overuren. Ieder voordeel heeft een nadeel zullen we maar zeggen.

Vanaf Windwardside liepen we de Mount Scenery Trail die ons in 1,5 uur naar het hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden zou brengen. Het was een pittige tocht met gladde en steile paden en in totaal 1.064 traptreden maar de beloning was het meer dan waard. 877 meter boven NAP (ten opzichte van 322,5 meter Vaalserberg) gaf een indrukwekkend uitzicht over Saba en de omringende eilanden.

De terugweg ging met 1 uur een stuk sneller en het koude biertje na aankomst smaakte heerlijk!

De derde dag kregen we een lift van een medewerkster met als passagier een bewoonster van een bejaardenhuis. Ook weer een interessant gesprek! Ze moeten nog even snel een boodschap doen in het andere dorp op het eiland, The Bottom, dus hebben we dat ook meteen gezien, top!

Na aankomst in Windwardside namen we na een kop koffie een taxi naar het kleine vliegveld vanwaar de Tide Pool Trial loopt. Op een klein half uur loopafstand kwamen we bij de tidal pools uit, die gevuld worden tijdens hoogtij en in een gebied liggen met het uiterlijk van een maanlandschap.

Terug in Windwardside bezochten we nog een klein maar interessant museum over Saba voordat we weer uitklaarden om weer verder te varen.

De volgende ochtend hadden we een prima zeiltochtje van maar 4 uurtjes voordat we het anker dropten bij Sint Eustatius. Statia, zoals het lokaal wordt genoemd, wist ons echter niet te ‘raken’. We bezochten het prachtige maar kleine historische dorp, het fort en een museum maar heel veel meer was er ook niet te zien. Na een nacht rollen in de baai hielden we het dus al voor gezien en zetten koers richting Guadeloupe.