Kleurrijk Portugal

De titel van deze blog is ‘kleurrijk Portugal’ maar daar waren we vorige blog nog niet, toen waren we net aangekomen in het mooie A Coruña. A Coruña is de meest noordwestelijke stad van  Spanje en is voor veel zeilers het start- of eindpunt van de meerdaagse directe oversteek van de Golf van Biskaje. Wijzelf zijn niet overgestoken maar zijn hier al kust-hoppend beland (en hebben daardoor prachtige plekken in Frankrijk en Spanje gezien) maar het is toch wel bijzonder om hier ‘op eigen kiel’ te zijn.

We gebruiken de dagen in A Coruña om te stad te verkennen, schoon schip te maken, boodschappen te doen en ons voor te bereiden op de verdere tocht.

Vanaf hier zullen we de Atlantische kust zuidwaarts volgen maar het plan is om dit tot voorbij Gibraltar in dagtochten doen en geen nachten door te varen. De reden hiervoor is orca’s. Zo’n anderhalf jaar geleden is een aantal orca’s in de Straat van Gibraltar begonnen met ‘spelen’ met zeilboten. Inmiddels zijn dat er heel veel met dit afwijkende gedrag en zijn ze langs de hele Portugese kust en zelfs in de Golf van Biskaje gesignaleerd. Er zijn er die alleen willen spelen met soms schade als gevolg maar er zijn er ook die bewust schade toebrengen. En dan gaat het over kapotte stuurautomaten tot compleet verdwenen roerbladen waardoor een boot stuurloos raakt. Hoewel het aantal aanvallen momenteel laag is (we houden hiervoor de site www.orcaiberica.org en verhalen van andere zeilers in de gaten), willen we dus dagtochten varen. Áls er iets gebeurt, willen we graag kunnen zien wát er gebeurt.

Maar eerst terug naar noordwest Spanje. Na ons vertrek uit A Coruña stonden de Spaanse ría’s op onze wensenlijst. Een ría is een rivierdal dat uitmondt in zee en lijkt een beetje op een fjord. De eerste ría die we binnenvoeren eindigde in de baai bij Camariñas waar we ons anker lieten zakken. Wat een rust en wat een uitzicht!

De volgende dag konden met het gennaker heerlijk zeilen, voorbij Kaap Finisterre (gelukkig niet het einde van de wereld!) naar de volgende ría en ankerden in de baai bij Muros. Het die middag nog even ‘uit de wind / in de zon / in een T-shirt’ kunnen zitten was een kadootje. Natuurlijk niet vergelijkbaar met Nederland maar ook hier worden de dagen korter, kouder en natter dus genieten we van de mooie dagen tussendoor.

De volgende ría is Ría de Arosa die we helemaal doorvoeren tot we bij Vilagarcía naast de ComeDi ons anker lieten vallen. Van hieruit namen we de volgende dag samen met Perjan en Micheline van de ComeDi de trein naar Santiago de Compostella. Zoals verwacht is dit pelgrimsoord bezaaid met religieuze bouwwerken, het een nog weelderiger en protseriger dan het ander met als uitschieter de kathedraal.

Onze laatste ría is Ría de Vigo waar we in de baai bij Cangas ankerden. De eerste nacht was een slapeloze, de zeedeining die de baai binnenkomt laat de boot van links naar rechts rollen en hierdoor rolden wij ook in ons bed alle kanten op. Omdat het dan toch nét te veel moeite is om ’s nachts een extra anker uit te gooien (om de boot anders te leggen ten opzichte van de deining), lig je dus eigenlijk in je bed te wachten op de nieuwe dag. Bij het aanbreken van die nieuwe dag besloten we de boot te verplaatsen naar de jachthaven van Cangas omdat we van daaruit sowieso de veerboot naar Vigo wilden nemen. Giel is met de marine in Vigo geweest en wilde het bij gebrek aan herinnering nog eens bezoeken. Onze wandeltocht door de stad leverde geen enthousiasme op wat misschien verklaart waarom er geen herinnering was.

De volgende dag motorden we het eerste stuk richting Portugal maar toen ’s middags de beloofde wind opstak vlogen we met een snelheid van 7 à 8 knopen richting het zuiden. Vóór het donker binnen zijn lukte deze dag net niet maar zonsondergang zien vanaf het water maakt veel goed. In het donker voeren we de haven van Leixões binnen, we zijn in Portugal!

Na een dag schoon schip maken, boodschappen doen, wassen, drogen en logeerkamer klaarmaken was het zover, Troy kwam een weekend op bezoek! Na hem van het vliegveld te hebben opgehaald stond de verdere dag in het teken van bijkletsen.

Met de bus gingen we de volgende dag naar Porto. Na de vele Spaanse steden is deze weer een compleet andere en een hele mooie! Rondom de rivier Douro lopen alle straten omhoog en zijn de gebouwen kleurrijk en veel er veel van de typische Portugese tegeltjes voorzien. Die avond zijn Giel en Troy samen naar een bekerwedstrijd van FC Porto geweest. Ze waren het er over eens dat, hoewel het stadion heel mooi is, de sfeer niet vergelijkbaar is met een bezoek aan bijvoorbeeld Mönchengladbach. Een leuke maar totaal andere beleving.

Na een kleine week Leixões / Porto was het tijd om weer verder te gaan en voeren we de volgende middag de baai van Aveiro binnen. Onze mogelijkheden om in deze omgeving te overnachten zijn beperkt. Het enige steiger dat voor pleziervaart wordt aangeboden is voor ons onbereikbaar vanwege een hoogspanningskabel waar we met onze hoogte niet onderdoor kunnen. Dan maar ankeren in de baai. De ene kant van de baai is te ondiep en de andere kant ligt bezaaid met meerboeien maar deze zijn niet voor Alani’s afmetingen bedoeld en geschikt. We ankerden aan de rand van dit gebied, tussen meerboeien en rotsmuur. De volgende dag wilden we Aveiro gaan bezoeken maar omdat het ankeralarm al was afgegaan wilden we de boot verplaatsen, verder weg van de rotsmuur. We slalomden tussen de meerboeien door maar werden verrast door een meerboei waar een grote vis-krat of iets dergelijks aan bleek te zijn vastgemaakt. De krat verdween onder de boot en de meerboei werd hierdoor meegesleurd en nestelde zich tussen schroef en roer. Het touw dat er tussenin zat wikkelde zich om de schroef en maakte ons daarmee motor- en stuurloos. We lagen muurvast.

Er zat niks anders op dan het water in. Gelukkig hebben we een duikcompressor aan boord met 30 meter slang die is bedoeld voor het onderhoud van het onderwaterschip. Giel heeft in Nederland speciaal hiervoor een duikcursus gevolgd en hees zich dus in zijn duikpak. Gelukkig lukte het hem het touw van de schroef af te krijgen en kwamen we zonder schade los van de meerboei. Blij los te zijn gooiden we een stuk verderop het anker weer uit. Met het laten vieren van de ankerketting dreef de boot naar zijn nieuwe plek….op een zandbank die niet op de kaart stond… In de harde wind geen pretje want de boot kwam helemaal scheef en vast te liggen en dan kan wachten op hoog water lang duren. Als dan tijdens dat wachten het rookalarm afgaat omdat je een chorizo worstje bakt, maakt dat de dag niet beter. De baai en wij zijn geen vrienden geworden.

Door al dat gedoe werd het bezoek aan Aveiro nog een dagje uitgesteld want om deze stad te bereiken moesten we de volgende dag met de dinghy aan wal, dan met een tergend trage veerboot naar de overkant en vervolgens met een net zo tergend trage bus naar het centrum van deze stad. Bij aankomst was het lunchtijd en namen we allebei het typisch Portugese gerecht Francesinha. Twee sneeën brood met daartussen vlees en worst, bovenop een gebakken ei en kaas en het geheel overgoten met een gebonden saus. Een soort van Portugese kapsalon dus en je hebt voor de rest van de dag gegeten. Aveiro zelf staat bekend als het Venetië van Portugal maar wat ons betreft mag het die naam niet hebben. Op een of andere manier lijkt alles wat gekunsteld om er een toeristische trekpleister van te maken.

Gelukkig maakte de volgende dagtrip veel goed en zeilden we met noorderwind verder zuidwaarts. In de (ons inmiddels welbekende) categorie ‘nog nooit van gehoord’ brengen we de stad Figueira da Foz onder. Bij aankomst werden we opgewacht door een politieboot met de vraag wat onze bestemming was. Toen we zeiden dat dat de jachthaven was, kregen we het antwoord dat er een evenement aan de gang was en werden we vervolgens onder hun escorte naar de haven begeleid.

Dat ‘evenement’ bleek het finaleweekend van F1 H2O te zijn. Nu zijn wij fans van Formule 1 maar de waterversie was ons niet bekend. De snelste speedboten ter wereld streden hier om de wereldtitel. Op zondag racedag liepen we ‘ons’ steiger af en zagen een rij staan. Toen bleek dat dat de rij voor de popcornkraam stond en er geen kassa of gesloten ingang te bekennen was, zochten we een mooie plek op de kademuur.

Het startsein werd gegeven en met een enorme bak herrie en snelheid schoten de boten het water op. Na de zoveelste ronde vloog vóór onze ogen een boot over de kop. Gelukkig kon de bestuurder (of coureur of schipper?) er op eigen kracht uit maar de brokstukken zorgden ervoor dat een herstart niet meer kwam en een Zweed het kampioenschap won.

Nazaré was de volgende bestemming en is onder surfers bekend als de plek met de hoogste golven ter wereld. Onze tocht ernaartoe gaat niet de boeken als de fijnste. Wind, geen wind, draaiende wind en hoge golven zorgen voor motoren, zeilen, motorzeilen en een vervelend rollende boot. Nazaré zelf is lieflijk en het plaatselijke surfmuseum bevat foto’s van monstergolven waardoor ‘onze’ golven leken op kabbelend water.

Ons vertrek uit Nazaré is inmiddels alweer twee weken geleden maar om er geen ellenlange blog van te maken komt het vervolg snel in de volgende blog!