Acht maanden bekend terrein

Mei 2024 – januari 2025

Een flinke sprong van mei 2024 naar januari 2025!

We waren al sinds maart per email in contact met een lasser op Curaçao om een ‘arch’ te laten maken, een rvs stellage voor achter op de boot om zonnepanelen op te plaatsen en de dinghy (bijboot) onder te hangen. Belangrijkste reden hiervoor was om niet langer volledig afhankelijk te zijn van de generator om te kunnen koken en wassen. Nieuwe en meer zonnepanelen en het vervangen van AGM accu’s door lithium accu’s zou het verschil moeten gaan maken. We stuurden de lasser een tekening en een wensenlijst per email. Hij stuurde ons een min-max richtprijs retour en zo werd een en ander in gang gezet.

Vanuit Bequia was het zo’n drie dagen zeilen naar Bonaire waar we een korte tussenstop zouden maken. Overdag hield het oude zonnepaneel het verbruik van de plotter, stuurautomaat en koelkasten redelijk bij maar ’s nachts moesten we de motor van Alani iedere paar uur een tijdje laten draaien om de accu’s op peil te houden.

Het bliksembezoek aan Bonaire was bedoeld om onze inmiddels ‘huiselektricien’ Jildert naar de huidige set-up te laten kijken en wat maten op te laten nemen zodat hij alvast de nieuwe accu’s en toebehoren kon bestellen.

Op Curaçao kwam de lasser op vrijdag langs en zei de volgende week aan de slag te kunnen. Dat weekend haalden we alvast de hekstoelen en davits van het achterdek. Na het weekend kwam de lasser terug om een en ander in te meten. En, oh ja, om ons mede te delen dat de prijs een stuk hoger zou worden…grrr… Omdat we al van alles hadden weggehaald, konden we eigenlijk niet meer terug dus gingen we met tegenzin akkoord. Wél met de voorwaarde dat alles klaar zou zijn vóór ons vertrek naar Nederland in juni.

De arch werd in de werkplaats zover als mogelijk gemaakt en intussen begonnen wij met het ‘zomerklaar’ maken van Alani.

Tussendoor was er genoeg tijd voor leuke dingen. Marleen’s nicht Wilma woont met haar man Hans sinds begin 2024 op Curaçao en met hen spraken we geregeld af. Zo gingen we ook met hen naar de WK voetbal kwalificatiewedstrijd Curaçao – Barbados. De ploeg van Dick Advocaat won glansrijk dus was het feest in het stadion.

Ook losten we de belofte van de marinecommandant in (zie vorige blog) en kregen we een rondleiding op Nederlands marineschip de Pelikaan.

Op 10 juni werd de ruwbouw arch op Alani geplaatst. We waren er superblij mee, al is zo’n gevaarte op het achterdek wel even wennen. Het afwerken van de arch zou aan boord gebeuren maar helaas liet deze afwerking nogal op zich wachten. Het werd ons uiteindelijk duidelijk dat het werk niet klaar zou zijn vóór ons vertrek naar Nederland. Teleurstellend maar we maakten duidelijke afspraken (voor zover dat mogelijk is in de Caraïben want die hadden we tenslotte al eerder gemaakt…) voor het afwerken direct na onze terugkomst uit Nederland in september. “Yes, yes, no problem.”

Op 14 juni lieten we Alani zomerklaar en onder schaduwdoeken op Curaçao achter en vlogen we naar Nederland. Weer heerlijk een zomer lang met familie, vrienden, klussen en gezelligheid.

We waren een week in Nederland toen we per email de factuur van de lasser op Curaçao ontvingen. De volledige factuur. Omdat we niet overtuigd waren van het nakomen van afspraken en er ongeveer 70% van de werkzaamheden was voltooid, betaalden we 70% van de factuur. En daar was de lasser het niet mee eens. Een telefonische schreeuw- en scheldpartij volgde waarna wij hem nogmaals uitlegden dat we de rest direct na voltooiing van de werkzaamheden zouden betalen.

De zomer ging voorbij en begin september lieten we de haven op Curaçao weten dat we eind september terug zouden zijn. Daarbij het verzoek om Alani tijdig uit het douanedepot te halen en de lasser te vragen welke plek voor hem het handigst zou zijn.

En toen begon de ellende.

De lasser liet weten geen tijd voor ons te hebben tot ergens in januari. Hij wilde ons dus gewoon 4 maanden laten wachten zonder garantie dat hij dan wél écht tijd zou hebben. De arch was nog lang niet klaar en in deze staat konden we er niet veilig mee varen. En oh ja, er moest nog wat meer geld bij. Omdat de lasser zelf niet meer voor rede vatbaar was, schakelden we de haven als tussenpersoon in. Zij kregen hem na veel gebakkelei zover om het laswerk (twee dagen werk verspreid over hier en daar een uurtje in 4 weken tijd) een heel eind klaar te maken.

Er bleven twee lasklusjes openstaan maar omdat we met Jildert een datum hadden afgesproken op Bonaire én omdat Hans en Danielle ons daar zouden komen bezoeken, konden we daar niet meer op wachten. De haven schakelde een andere lasser in die het werk na terugkomst op Curaçao af zou komen maken.

Op naar Bonaire dus. Hans en Wilma wilden zo’n zeiltocht wel eens meemaken en gingen met ons mee. Helaas stond er geen wind dus werd het geen zeil- maar motortocht maar dat mocht de pret niet drukken. Einde middag dobberde Alani aan een meerboei op Bonaire en zochten wij na het inklaren een terrasje op.

De volgende ochtend kreeg Alani een plek in de haven als voorbereiding op het elektrawerk en na een gezellige dag Bonaire was het voor Hans en Wilma tijd om terug te vliegen naar Curaçao.

Jildert sloot de zonnepanelen aan maar omdat hij voor twee weken naar Curaçao moest voor een klus (je gelooft het niet!) kon hij het werk niet afmaken en konden we nog steeds niet voluit koken en wassen.

We verplaatsten Alani van de haven terug naar de meerboei en wachtten op de aankomst van Hans en Danielle.

Met hen huurden we een auto om het eiland rond te toeren. Drie dagen na hun aankomst kwam ook Lotte aan en konden we met z’n allen op pad. We zagen de Westpunt, de slavenhuisjes, windsurften, zeilden en snorkelden een rondje Klein Bonaire en Zoutpier en gingen snorkelen bij “1000 steps”. Vooral deze laatste snorkeltocht maakte indruk. We konden een heel stuk met een schildpad overzwemmen.

Wat misschien nóg meer indruk maakte was de F1 race van Brazilië kijken bij sportsbar El Mundo. Er kwamen 4 lokale mannen binnen die zich bij voorbaat verontschuldigden voor hun luidruchtige commentaar tijdens de race. Max liet een staaltje stuurmanskunst zien tijdens deze legendarische regenrace en wij hadden lol met die luidruchtige fans. Eentje liep na de race zelfs naar buiten om een traantje weg te pinken.

Van Lotte namen we na 5 dagen weer afscheid en van Hans en Danielle na twee weken. Inmiddels was Jildert terug op Bonaire en konden de lithium accu’s worden geïnstalleerd en alle systemen op elkaar aangesloten. Nu konden we koken en wassen via de accu’s terwijl de zonnepanelen de accu’s bleef laden, heerlijk!

Na een maand Bonaire zeilden we eind november terug naar Curaçao om de laatste twee lasklusjes uit te laten voeren. De ‘nieuwe’ lasser kwam meteen langs maar nadat we vervolgens weer twee weken tevergeefs wachtten op de offerte én uitvoering, waren we er klaar mee. Een klein bedrag stond nog open en met alle partijen spraken we af dit niet meer te betalen. We zouden het ergens anders af laten maken.

De haven op Curaçao is geen jachthaven maar een werkhaven en bovendien is het er vanwege de ligging bloedheet. We wilden naar Sint Maarten en besloten op Bonaire op een goed weervenster te wachten. Na een paar dagen dobberen aan een meerboei was het half december zover, op naar Sint Maarten.

De eerste dag was er zoals verwacht te weinig wind dus voeren we op de motor. Tegen middernacht begon het te waaien en konden we de zeilen uitrollen en de motor uitzetten, heerlijk! Helaas was het lekker zeilwindje van korte duur. De tweede nacht kwam er een flinke squall (= plots opstekende rukwind) mét plensbui opzetten en in de verte zagen we bliksem. Gelukkig bleef deze laatste in de verte.

We hadden gehoopt 3,5 dag nodig te hebben om Sint Maarten te bereiken maar de wind draaide (niet voorspeld) zover door dat het tegenwind werd. De laatste 36 uur beukten we op de motor in tegen wind, squalls, regen en vooral hoge golven. We kwamen amper vooruit en waren dus heel blij dat we na 4,5 dag nét op tijd arriveerden om met de brugopening van 17.00 uur de baai binnen te kunnen varen. En in die baai is het zoveel rustiger dat we na een verdiend ankerbiertje een hele nacht heerlijk door konden slapen.

Op Sint Maarten maakten we -met een goed gevoel!- afspraken met een lasser voor de eerste week van het nieuwe jaar. We vierden kerst en oud en nieuw met Ton en Dominique van de True Blue en Vincent en Kim van de Briana dus aan gezelligheid geen gebrek.

Op vrijdag 3 januari 2025 verplaatsten we Alani van de ankerplek naar de steiger van het lasbedrijf. Zonder gedoe en gezeur was de klus een paar uur later geklaard. Hoe simpel kan het zijn.

Diezelfde middag lieten we een ‘riggingcheck’ uitvoeren, een controle van het staand want/verstaging (de rvs kabels die de mast overeind houden). De verstaging is van 2012 en dient na 10 jaar regelmatig professioneel te worden gecheckt om een rapport te bemachtigen voor de verzekering. De rigger ging de mast in en kwam terug naar beneden met de mededeling dat hij met flink wat pulkwerk een paar gebroken tieren had ontdekt. De volgende ochtend hadden we een offerte en op maandag werden de beschadigde stagen vervangen. Hoe fijn dat alles hier zo gesmeerd verloopt!

Inmiddels hadden wijzelf de beslissing genomen om dit seizoen als bootklus-seizoen te beschouwen. De klussen hadden veel langer geduurd dan gehoopt en er staan er nog wat op stapel dus werd het oorspronkelijke plan om dit jaar de oostkust van de Verenigde Staten en een stuk Canada te bezoeken in de koelkast gezet. Eerst maar eens de boot helemaal tiptop in orde. We zouden vanaf Sint Maarten terug het Caraïbische gebied in gaan. Er waren tenslotte ook nog een paar eilanden die we nog niet hadden gezien.

Als afsluiter van Sint Maarten werden we getrakteerd op een vuurwerkshow. Deze was bedoeld als extraatje voor de bemanningsleden van superjachten die met kerst en oud en nieuw hard hadden moeten werken om het hun gasten naar de zin te maken. Het vuurwerkponton lag naast Alani dus we vielen met de neus in de boter.