Canarisch en vissen

Het voelde zelfs een beetje gek om Lagos te verlaten. De 8 weken van vorige winter en de 7 weken van dit najaar bij elkaar opgeteld zijn we er in totaal 15 weken geweest. We kennen er de weg en weten in welk gangpad van de supermarkt we de eieren kunnen vinden.

Na de tewaterlating duurde het uiteindelijk nog twee weken voordat de wind van het zuiden naar het noorden draaide. Met nog een flink aantal andere wachtende boten waren we het er over eens: 1 november was de goede dag om te vertrekken, op naar het zuiden!

In aanloop naar de tewaterlating richtten we ons op Gran Canaria als eerste doel want daar zouden Karin, Bas en hun meiden herfstvakantie gaan vieren. Door het uitblijven van de goede wind(richting) viel het plan elkaar daar te treffen in het water en moesten we het helaas bij een videobel-borrel houden.

Er zat nog een ander treffen in de pijplijn en zo belden we één dag voor ‘gegarandeerd’ vertrek uit Lagos naar Venlo, naar Jeu en Til. “Hebben jullie volgende week al plannen?”, vroegen we. Geen onoverkomelijke dus een ticket kon snel worden geboekt. “Waar naartoe?”, was de vraag. Omdat Karin en Bas inmiddels alweer in Nederland waren en de vele deelnemers aan de ARC (georganiseerde Atlantische oversteek) een havenplek op Gran Canaria onmogelijk maakten, gingen we op zoek naar een alternatief eiland met een internationale luchthaven. En zo werd ons nieuwe doel het eiland La Palma.

Gedurende de eerste mijlen was het windstil en motorden we. Niet veel later begon het te waaien, rolden we de zeilen uit, zetten de motor uit en…..werd het een vreselijke dag. Motregen, koud, rollende golven, we voelden ons allebei verre van lekker dus snel een kruis door deze dag en hopen op verbetering.

De volgende dag was gelukkig al een heel andere met een vriendelijk zonnetje en rustiger vaarwater. Zo konden we het wel de benodigde dag of 5 volhouden. Onderweg konden  we (buiten het bereik van een ‘normale’ internetverbinding) via satellietverbinding weerkaarten binnenhalen en iedere 12 uur dat we dat deden werd ons meer en betere wind in het vooruitzicht gesteld. Helaas bleef deze steeds uit en bleven we voornamelijk motorzeilen.

De derde dag op zee was het Giel’s verjaardag en vierden we deze dus op de Atlantische oceaan. Het was een heldere, zonnige, rustige dag. Helaas met de motor bij maar met verse, zelfgemaakte krentenbollen maakten we toch een klein feestje van.

Op de vierde dag kon de motor eindelijk uit en zeilden we het laatste stuk richting La Palma waar we om 1.30 uur in de haven van Santa Cruz een havenbiertje hadden verdiend. Bijna 5 dagen hadden we gedaan over de 690 mijl, helaas met meer dan de helft van de tijd de motor bij. Omdat Jeu en Til de middag vóór onze aankomst al op het eiland waren aangekomen en bij ons aan boord zouden komen ontbijten, ruimden we ’s nachts nog even snel de eerste rommel op, zetten hier een daar wat spullen terug op zijn plek, wilde Marleen haar tweedelige trouwring weer om doen (vanwege veiligheid gaat die af tijdens het zeilen)…..maar bleek één van de twee ringen verdwenen….

Paniek.

In Lagos hadden we de TV weggehaald omdat we die toch nooit zullen gebruiken en het -daardoor lege- kabelgat was groot genoeg voor de ring. Dit kabelgat komt uit in een lastig te bereiken vak met een wirwar van kabels. Midden in de nacht zat er niks anders op dan de volgende ochtend met hulp van daglicht te gaan zoeken.

Slapeloze uurtjes later, met visioenen over ringen die via kabelgaten wegen vinden naar  onbereikbare bodems van boten, gingen we op zoek. We schroefden panelen los, hadden zaklamp en spiegeltjes in de aanslag, voelden, voelden nog eens en toen “JA! Hier ligt ie!” Tussen de kabels voelde ik (Marleen) met 1 vinger de ring liggen. Nu nog een tweede vinger er bij zien te wriemelen om hem op te kunnen pakken. Ik had ‘m! Door de vermoeidheid van 5 dagen op zee en te weinig slaap mondden de tranen van geluk al snel uit in gejank maarrrr ik had de ring weer terug!

Door de teruggevonden ring was het humeur ook meteen hersteld, werden de tranen weer snel gedroogd want Jeu en Til waren in aantocht. Zo fijn om weer bij elkaar te zijn.

Uiteraard kwamen ook de levensloopbestendige nieuwbouwplannen van Jeu en Til al snel ter sprake. Op afstand waren we al betrokken bij de plannen maar nu konden we hen face-to-face aanbieden om volgend jaar ons bezoek aan Venlo met een paar maanden te verlengen om het nieuwe huis voor hen te bouwen. Blij verrast dronken we hier een glaasje champagne op.

Omdat La Palma voor ons allemaal onbekend terrein was, gingen we op onderzoek uit en werden verrast door de pracht van het eiland. Met een huurauto verkenden we in drie dagen de noord- midden- en zuidkant en vielen van de ene “oh” en “ah” in de andere.

Aan de noordkant reden we door op regenwoud lijkende bossen en eindigden op 2400 meter hoogte op een dorre vlakte met naaldbomen.

Midden op het eiland lunchten we in het prachtige centrum van Los LLanos de Aridane en zagen we de eerste trieste overblijfselen van de vulkaanuitbarsting van 2021.

Aan de zuidkant van het eiland bezochten we een wijnboerderij maar de proeverij viel ons tegen. Hup, auto weer in en door. Bij vulkaan Teneguía vergaapten we ons aan de weidsheid van een krater. Deze vulkaan is in 1971 uitgebarsten en vlak bij de krater is een informatiecentrum ingericht. Hier werden ook beelden vertoond van de recente uitbarsting van vulkaan Cumbre Vieja. We waren er stil van. Wat een nachtmerrie moet dat zijn geweest om die gloeiende brij van de berg af te zien komen.

Na het bezoek aan het informatiecentrum reden we via de zuidkant door het getroffen gebied noordwaarts. Er is 1 rijstrook vrij gemaakt in de zwarte massa. Sprakeloos reden we er door. Links en rechts van de weg, alles is bedekt met een dikke laag zwarte brij. Sommige huizen hebben de dans letterlijk nét ontsprongen maar andere zijn gedeeltelijk of geheel bedolven.

Nog bijkomend van wat we net hadden gezien, vonden we een lunchplek midden tussen de bananenplantages met uitzicht op zee. Weer een andere maar bijzondere en mooie kant van het eiland.

Na een kleine week samen te hebben doorgebracht kwam ook nu weer het onvermijdelijke afscheid maar het vooruitzicht dat we waarschijnlijk volgend voorjaar in Venlo zullen zijn maakte het minder zwaar.

De volgende ochtend verlieten ook wij La Palma en zetten koers naar La Gomera, een ander (ons onbekend) Canarisch eiland. De afstand tussen La Palma en La Gomera is maar zo’n 50 mijl wat een dagtocht betekent. Het was een heerlijke zeildag. Toen de wind aan de noordkant om het eiland heen werd geleid en daardoor bij ons wegviel, haalden we de zeilen binnen, zetten de motor aan en gooiden voor de aardigheid een hengel uit.

Binnen een half uur hadden we beet. De hengel boog zover door dat de top zowat het water raakte en het was een hele klus om de lijn binnen te draaien. Een hele tijd zagen we niks maar toen we onder water een grote lichte vlek zagen verschijnen, wisten dat er een flinke joekel aan de haak moest hangen.

Toen zagen we ‘m en konden onze ogen niet geloven, wat een beest! Een flink gevecht later blies hij eindelijk zijn laatste adem uit maar was het nog een behoorlijk gehannes voordat hij op het dek lag. Een wahoo van maar liefst 155cm!

Direct na aankomst in de haven van San Sebastian op La Gomera maakten we vrienden met onze nieuwe buren door flinke moten vis uit te delen. Zelf hadden we die avond wahoo-ceviche, wahoo-tartaar, wahoo-steak en onze allerlaatste fles Schouwe-D®uiveland op het menu staan.

La Gomera bleek weer zo’n Europees onbekend pareltje. Met een huurauto toerden we in een dag het hele eiland rond en waanden ons soms in een mix van Europese/Aziatische/Zuid-Amerikaanse invloeden.

Op La Gomera maakten we ons klaar voor de volgende meerdaagse oversteek met als doel Kaapverdië. We controleerden alles aan boord, deden boodschappen, kookten en vacumeerden alvast een paar gerechten en checkten uit bij het havenkantoor.

De tocht van 800 mijl (zo’n 1.500 km) was zeil-technisch een heerlijke. De wind kwam alle 5,5 dagen pal van achteren en blies ons zo in rap tempo de goede kant op. De golven maakten de tocht echter pittig. De boot rolde flink op de golven wat ervoor zorgde dat we ons continue vast moesten houden of schrap moesten zetten. Toch lukte het ons allebei regelmatig om wat uurtjes te slapen zodat het niet al te vermoeiend was.

In de volgende blog meer over de overtocht en over daar waar we nu zijn, Kaapverdië. Tot dan!