Eén jaar onderweg!

Op 14 augustus 2021 zijn we vanuit Lelystad vertrokken dus we zijn vandaag precies 1 jaar onderweg! Wij gaan er straks een glas op heffen maar eerst de gebeurtenissen vanaf de laatste blog.

De wondere wereld van de Côte d’Azur ging nog even door. Weelderige steden waar zien-en-gezien-worden een eerste levensbehoefte schijnt te zijn, afgewisseld met kneuterige dorpjes waar dit allemaal de ver-van-mijn-bed-show lijkt. Maar, overal is alles even mooi aangelegd en goed verzorgd en onderhouden dus wij hadden het niet willen missen.

We begonnen in de baai van Cannes. Omringd door superjachten waar ze hele dagen druk zijn met in- en uitladen van bootjes, jetski’s en ander speelgoed, is er altijd wel wat te zien. Met onze dinghy gingen we aan wal, liepen langs etalages van alle grote merkhuizen, betaalden veel te veel voor een niet eens zo goed glas wijn maar het live entertainment van (soms meerdere keren) voorbij paraderende Barbies en Kennen maakte veel goed.

In Cannes moest er ook weer flink boodschappen worden gedaan dus wij hielden ons hart (en portemonnee) al vast maar dat bleek niet nodig. Naast een prima supermarkt was er een hele grote markthal waar alle groente- en fruitsoorten aangeboden werden voor wel heel schappelijke prijzen.

De volgende ankerplaats was maar een klein stukje verderop, bij het eilandje St. Honorat. De deining in die baai werd niet veroorzaakt door weersomstandigheden maar door voorbij sjezende jetski’s, veerboten, superjachten, gillende mensen op banden achter speedboten en af- en aanvliegende helikopters die al dan niet op een superjacht landden. Mocht iemand zich afvragen van wie deze superjachten zijn, in veel gevallen zijn ze te huur. Sommigen voor honderdduizenden euro’s. Per week. Inclusief personeel maar exclusief havengelden en maaltijden. Kijk (en huiver) bijvoorbeeld maar eens op www.yachtcharterfleet.com.

Heerlijk om al deze pracht en praal te zien maar na een dagje met alle liefde in volle vaart de baai weer uit. In tegenstelling tot al die drukte was Villefranche een verademing. Een grote maar heerlijk rustige baai, spiegelglad water en een lieflijk dorpje. Omdat de dagtemperaturen tussen de 30 en 35 graden bereiken zijn de hoogteverschillen in het dorp een uitdaging maar al puffend boven gekomen worden we vaak beloond met een prachtig uitzicht. Zo ook weer in Villefranche.

Vanuit Villefranche was het anderhalf uur ‘terug’ varen naar Antibes. In afwachting van onze gereserveerde havenplek hebben we daar eerst twee dagen geankerd en vanuit de ankerplek Antibes verkend en een erg gezellige Venlose borrelmiddag met Hay en Kathrin gehad. Antibes is weer compleet anders maar ook weer een ontzettend leuke plek. Een verrassend centrum met afwisselende straatjes; het ene straatje is gevuld met winkeltjes en het volgende is weer een normaal ‘woonstraatje’ waar oude vrouwtjes de was buiten hangen en de hond uitlaten.

Na twee dagen ankeren voeren we de haven van Antibes in want we kregen bezoek! Sjoerd, Pippa, Sam en Hugo stapten hier aan boord. Sjoerd hadden we in mei in Venlo gezien maar Pippa en de jongens zagen we door corona voor het laatst in 2019. Fijn om weer bij elkaar te zijn!

Een interne verhuizing en opstapelen van spullen later was er slaapplek voor ons alle zes, volle bak maar wel zo gezellig! Samen maakten we nog een rondje Antibes en gingen varen om ons in de baai bij Juan-le-Pins te amuseren met zwemmen, suppen en dinghy-varen.

Na het veel te snelle afscheid was het voor ons schoon schip maken, boot vaarklaar maken en op naar Corsica! Na 27,5 uur varen (helaas vanwege gebrek aan wind de meeste uren op de motor) kwamen we aan en dropten ons anker in de baai bij Rade de Santa Maria.

De volgende dag wilden we door naar een volgende baai en onderweg daar naartoe begon, naar wat later bleek, een hele week vol met pech. We zagen dat de dynamo van de motor de accu’s niet oplaadden. Op zoek naar de oorzaak kwamen we uit bij een gesprongen zekering van de omvormer en een verdere zoektocht bracht ons naar de waterkoker als boosdoener. Einde waterkoker maar na het vervangen van de zekering laadden de accu’s in ieder geval weer op.

Gelukkig wisten we toen nog niet wat er nog meer aan zat te komen en genoten we van de prachtige baai bij Plage de Traves. Met maar één andere zeilboot in de baai vergaapten we ons weer aan het blauwe water en de omgeving. De volgende ochtend vroeg vertrok de andere boot, waren we helemaal alleen en gingen met de dinghy naar het strandje voor een wandeling. Een eerste dagjesboot kwam al snel de hoek om en de ochtend was nog niet voorbij of we telden al 17 bootjes! Tijd om verder te gaan, op naar de baai bij stadje Calvi.

In deze baai wilden we de olie van de generator peilen toen bleek dat er zout water onder de generator stond. De impeller van de waterpomp was aan vervanging toe. Toen we de nieuwe impeller uit het doosje haalden, bleek dat dit de verkeerde was en we daardoor geen goede op voorraad hadden. Na heel Calvi zonder succes te hebben doorlopen op zoek naar een impeller, bleef er niks anders over dan er een te bestellen met een levertijd van 4 dagen. Dit betekende helaas dat we de generator vier dagen niet konden gebruiken om accu’s te laden, te koken en te wassen.

Van die 4 dagen bleven we de eerste twee noodgedwongen aan boord. De wind was flink toegenomen en de golfslag in de baai zorgde er voor dat we Alani niet met een gerust hart achter konden laten. Ook het verre dinghyritje naar het stadje zou met deze golfslag gegarandeerd leiden tot een kletsnatte aankomst. Binnen in de boot was het niet fijn door het rollen dus daar konden we niet veel doen. We zaten buiten en na het zoveelste dobbelspelletje begonnen we ons een beetje te vervelen maar afleiding was gelukkig op komst.

’t Zeepaard was ook op Corsica en Eric en Karin besloten om naar Calvi te komen. Een maand eerder hadden we op Menorca afscheid genomen en gedacht dat we elkaar niet meer zouden treffen maar nu zagen we ze ’s ochtends vroeg toch onze kant op komen. Zij hadden de nacht doorgevaren en gingen eerst even rusten en omdat onze accu’s een oplaadbeurt konden gebruiken en de generator hiervoor niet beschikbaar was, besloten wij een rondje op de motor te gaan varen. “We zien elkaar straks, dan kletsen we bij!”

Ondanks dat we motorden in plaats van zeilden was het een heerlijke ochtend. Met volgeladen accu’s wilden we nog snel even diesel tanken voordat we terug naar de ankerplaats gingen. We voeren de kleine haven van Calvi binnen en omdat er nog een andere boot aan het tanksteiger lag, dobberden we wat rond in de haven.

Toen we aan de beurt waren ging het mis. De motor viel uit. Na opnieuw te hebben gestart viel hij opnieuw uit en kregen we hem niet meer aan de praat. We riepen naar de man bij het tankstation dat we motorproblemen hadden en hij verwees ons doodleuk door naar de havendienst. We riepen hen met de marifoon op maar kregen te horen dat ze ons niet wilden helpen omdat de haven vol was. We moesten maar contact opnemen met het meerboei-personeel.

Intussen werd het echt tijd dat we die kleine haven uit kwamen. We rolden een stuk genua uit terwijl we naar de uitgang dreven en misten daar gelukkig nét de rotsen. Al zeilend riepen we het meerboei-personeel op en vroegen om een sleep naar een boei. Ze kwamen met een dinghy. Alani weegt meer dan 20 ton en het was inmiddels wat harder gaan waaien. Kansloos dus. Al snel gaven ze de pogingen om ons te slepen dan ook op en adviseerden ons met de marifoon op kanaal 16 hulp in te roepen.

Zo gezegd, zo gedaan. We zonden een pan-pan noodbericht uit met het verzoek om hulp. De Corsicaanse reddingsdienst reageerde en herhaalde eerst de hulpoproep met een interval van 10 minuten in de hoop dat er omliggende schepen hulp konden bieden. Intussen zeilden wij op en neer door de baai maar nadat we rook hadden ontdekt in de motorruimte hebben we om dringendere hulp gevraagd. Er werd een reddingsboot op ons afgestuurd en deze sleepte ons naar een meerboei.

Blij dat we vast lagen moest het papierwerk nog worden afgehandeld. Terwijl we daar mee bezig waren brak de meerlijn van onze buurboot. We schreeuwden naar de bemanning maar het was al te laat. Hun boot raakte de onze en liet ons achter met verbogen davits en een beschadigd zonnepaneel. We konden het niet geloven!

Na al deze toestanden vonden we toch echt dat we een borrel hadden verdiend. ’s Avonds zaten we met Eric en Karin op een terras en konden er maar niet over uit hoe die dag was verlopen.

Er kwam een monteur aan boord die constateerde dat onze startmotor de geest had gegeven. Oorzaak van alle ellende is waarschijnlijk een stuk plastic voor de inlaat van koelwater geweest. We hadden inderdaad gezien dat het havenwater waar we bij het tankstation in hadden gedobberd, wel erg vervuild was.

In afwachting van de levering van een nieuwe startmotor zijn we een dag met Eric en Karin op pad geweest. Met een boemeltreintje naar L’île-Rousse, ook weer een leuke plek.

Een dag later namen we weer afscheid van Eric en Karin, wetende dat we elkaar nu écht niet meer zullen zien. Wij gaan ons langzaam weer richting Gibraltar en Lagos begeven en zij blijven in de Middellandse Zee.

Toen de nieuwe impeller in de generator en de nieuwe startmotor waren geplaatst waren we alweer anderhalve week in Calvi en konden dus niet wachten om weer verder te gaan. Blij dat alles weer functioneerde voeren we de baai uit en dropten een paar uur later het anker bij Girolata en weer een dag later bij Ajaccio. Het feit dat Napoleon Bonaparte in Ajaccio is geboren wordt flink uitgebuit en zijn naam kom je dan ook overal tegen. Ajaccio versterkt ons beeld van Corsica, ruw en toe aan een likje verf.

Prachtige-baaien-hoppend voeren we verder richting zuiden met als volgende bestemming Sardinië. Onderweg hier naartoe hadden we de hengel uitstaan en na vele onsuccesvolle pogingen was het eindelijk zo ver, we hadden beet! We legden de boot stil en daar was hij dan, onze eerste zelf gevangen vis! Een bonito (tonijnsoort) van 40 cm! Een ideale maat om mee te beginnen want hij moest natuurlijk op het achterdek worden gefileerd. We hielden 4 mooie stukken over die in de koelkast verdwenen en nadat we bij Pelosa op Sardinië ons anker hadden gedropt de pan in gingen, heerlijk!

Na een heerlijke dag in het blauwer dan blauwe water bij Pelosa ging de tocht verder naar Alghero. Aan de stadskade zijn ligplaatsen beschikbaar en omdat we behoorlijk door onze voorraden heen waren, konden we van daaruit makkelijk boodschappen doen. Nadat we de (koel)kasten weer hadden gevuld gingen we Alghero verkennen, ook wel Italiaans Barcelona genoemd vanwege de Catalaanse invloeden. We hebben heerlijke Siciliaanse wijn gedronken met daarbij typisch Spaanse pincho’s, heerlijk!

In Alghero kregen we onverwacht ook nog Venloos bezoek aan boord. Wij hadden toevallig die dag gehoord dat Joep en Lonneke met hun kinderen op Sardinië waren maar dat ze aan de andere kant van het eiland zouden zijn. Maar ze waren op rondreis en een paar dagen in Alghero. Voordat wij kans hadden gehad contact te leggen had Lonneke met een voorgevoel onze locatie opgezocht en bleken wij een stukje verderop aan de kade te liggen. Wat een toeval en wat een leuke avond werd dat!

Met het idee een volgende baai uit te zoeken keken we de volgende ochtend naar de weersvoorspellingen. Op 22 augustus krijgen we bezoek op Mallorca en met op dat moment nog 12 dagen te gaan waarvan we twee dagen nodig hebben om naar Mallorca te varen, namen we een andere beslissing. De komende twee dagen zou de wind gunstig staan en daarna leek er alleen nog maar tegenwind te komen, op naar Mallorca dus! De eerste dag hebben we heerlijk gezeild met tot 8 knopen snelheid maar ’s nachts viel de wind weg en moesten we helaas verder op de motor. Tijdens een volle dag motoren besloten we een tussenstop te maken op Menorca. In het donker voeren we richting de ankerplaats bij Mahon. De enige plek waar hier mag worden geankerd is klein en erg druk maar het lukte om een geschikt plekje te vinden en om 22.00 uur lag ons anker op de bodem.

Mahon is prachtig en de verre dinghyrit er naartoe bepaald geen straf. De diepe baai wordt omringd door prachtige huizen dus er is van alles te zien.

Dat de ankerplaats klein en erg druk is, heeft het nadeel dat het hele ankerveld in rep en roer raakt als de wind draait. Dan blijkt de buurman opeens wel heel dichtbij te liggen en gaan diverse ankers krabben. We zijn gisteren om die reden maar aan boord gebleven.

Vandaag is het 14 augustus, zijn we precies 1 jaar onderweg en hebben 4.315 nautische mijlen (7.991 km) afgelegd. Wij zijn nog steeds ontzettend blij dat we deze stap hebben genomen en plakken er graag nog een hele tijd achteraan. Op naar verdere avonturen!