Een lach en een traan

Sinds de laatste blog zijn er alweer twee maanden verstreken en er is in die tijd veel gebeurd (excusez moi voor dit hierdoor ellenlange verhaal). Ibiza, Valencia, Venlo, Valencia, Ibiza, Formentera, Ibiza, Mallorca, Menorca, Zuid-Frankrijk…

Venlo? Ja, Venlo. Zoals uit het vorige verhaal duidelijk werd, was ons bezoek aan Ibiza op dat moment niet gepland want we zouden nog even aan de Spaanse kust blijven. Wat wél gepland stond, was een havenplek in Valencia en vluchten vanaf daar naar Nederland voor een 11-daags verblijf om onder andere het 50-jarig huwelijk van (schoon)ouders Jan en Mia te vieren.

Dus moesten we terug naar het vasteland, naar Valencia. Na nog een paar dagen op de juiste wind te hebben gewacht in de baai van San Antonio op Ibiza, haalden we het anker op en zetten koers richting westen. De afstand naar Valencia is zo’n 80 mijl en dan rekenen we met een gemiddelde snelheid van 5 knopen op 16 uur varen. Om in daglicht aan te komen in de haven van Valencia, zijn we aan het begin van de avond vertrokken. De hele nacht hebben we heerlijke wind bij een vlakke zee gehad dus het was een heerlijke zeiltocht!

Aangekomen in de haven van Valencia hadden we onze eindeloze kluslijst al tevoorschijn gehaald. De paar dagen vóór onze trip naar Nederland zouden we gebruiken om deze wat in te korten. Maar niet na eerst een middag Valencia te hebben verkend dus gingen we deze zondag op pad. De wandeltocht van de haven naar het centrum was een behoorlijke maar gelukkig konden we het grootste stuk door een gigantisch park lopen. Aangekomen in het prachtige oude centrum bleken we een goede dag te hebben getroffen. Die dag was Las Fallas, een festival waar verenigingen (soort buurtvereniging waar Valencia er honderden van heeft) hun dat jaar gekozen fallera’s (soort van koningin) tonen. Wat we aan ons voorbij zagen trekken was een optocht met honderden fallera’s, meisjes en dames in traditionele jurken en haardracht en al dan niet vergezeld door familieleden.

De overige dagen in aanloop naar onze trip naar Nederland stonden in het teken van polijsten, teakdek reinigen, een aantal kitnaden vervangen, motoronderhoud, horren opnieuw spannen, etc. Op de kluslijst hebben we dus aardig wat vinkjes kunnen zetten.

De laatste nacht in Valencia ging Marleen ’s nachts naar het toilet en rook bij terugkomst iets vreemds. Of toch niet? Of toch wel? Toen Giel wakker werd en rechtop ging zitten om het raam open te zetten omdat het zo stonk, wist ze het zeker. Een accu. We kwamen uit bij een klein back-up accuutje die al van vorm was veranderd en een pruttelend geluid produceerde… Geluk bij een ongeluk dat dit gebeurde terwijl we aan boord waren.

De accu hebben we verwijderd, de boot van de walstroom afgehaald en nadat we ons extra hadden laten verzekeren (zo fijn dat we af en toe nog met Flevo Marina mogen bellen) dat het nu geen kwaad meer kon, gingen we toch met een gerust gevoel op pad, op naar Venlo.

Die eerste donderdagavond in Venlo hebben we al borrelend en kletsend met onze ouders doorgebracht. Ook al facetimen we veel, het is heel fijn om gewoon bij elkaar aan de dezelfde tafel te zitten.

Ons 11-daags programma was behoorlijk volgepland maar we hadden ook ruimte gelaten om dingen spontaan te laten gebeuren. Op de ‘vaste’ planning stond Kyro en Troy zien, het vieren van het 50-jarig huwelijk van Jan en Mia, veel vrienden zien, kapper, tandarts, boosterprik en zo verder dus we begonnen voortvarend aan ons lijstje.

Maar op de tweede dag werd alles anders toen we het bericht kregen dat Giel’s goede vriend Errai plotseling was overleden. Zomaar. Op zijn 49^e. Eén dag voordat we elkaar weer zouden zien.

Zijn overlijden werd de rode draad in de rest van ons verblijf, het was een troost dat we ‘toevallig’ in Venlo waren om met zijn afscheid bezig te zijn. Wie ook bij het afscheid wilde zijn was een andere vriend van Errai, Marleen’s broer Sjoerd, die er voor uit Australië overkwam. Gek om dan ongepland met z’n allen samen te zijn, Sjoerd en Marleen ‘logeerden’ zelfs voor het eerst in 25 jaar tegelijkertijd in het huis van Jeu en Til. Het afscheid van Errai was heel bijzonder en mooi, we koesteren de herinnering.

Na gelukkig ook heel gezellige en leuke momenten met familie en vrienden en een zoals altijd lastig afscheid was het na 11 dagen tijd om terug te gaan naar Valencia.

De ochtend na terugkomst in Valencia wilden we net koffie gaan drinken toen Giel naar buiten vloog na een “what the f*ck”? De boot van de arriverende buurman raakte de onze!  Zijn boeg was door de wind gepakt en zijn anker had zich vastgehaakt achter onze meerlijn en waterstag. Het lukte ons zijn anker los te krijgen en duwden hem af maar de schade was er al. Ankerrol, teaklijst, rvs lijst, lakwerk, navigatielicht, er was van alles beschadigd maar gelukkig alleen oppervlakkig. Ook gelukkig was dat een havenmedewerker alles heeft zien gebeuren en daarom zullen we met behulp van zijn opgemaakte rapport de schade aan het einde van de zomer als verzekeringswerk kunnen laten repareren.

Niet nu, want nu wilden we weer verder. Nadat in Valencia de was weer gewassen in de kast lag, boodschappen waren gedaan en de boot gepoetst, zetten we koers terug naar Ibiza. De kookclub waar Marleen tot vertrek bij was ging een weekend naar Ibiza en daar wilde ze graag een middagje bij aanschuiven. Na een nacht vooral motoren waren we weer terug in de baai van San Antonio op Ibiza. De kookclubdames troffen we op een terras en Marleen sprak af met hen een middag mee te gaan naar de hippymarkt van Las Dalias.

Ten zuiden van Ibiza ligt Formentera en dat wilden we ook graag bezoeken. Over dit eilandje hadden we wel gehoord maar omdat we bij eerdere bezoeken aan Ibiza veerbootladingen vol Engelse zatlappen daar vandaan hadden zien komen, verwachtten we een schreeuwerig party-eiland. Niets is minder waar. We dropten het anker in kraakhelder water in het witte zand van de baai bij Ses Illetes. Caribisch Europa!

Met een gehuurde scooter verkenden we een flink stuk van het eiland maar waren het meest gecharmeerd van de hoofdplaats San Francisco en ‘onze’ baai Ses Illetes. Ons beeld van Formentera is dus helemaal bijgesteld, prachtig!

Terug in San Antonio deden we nog een ronde boodschappen en zetten daarna koers naar Mallorca waar we weer in zo’n paradijselijke baai aankwamen, vlak bij San Jordi. Het is iedere keer toch weer bijzonder, die 50 tinten blauw om ons heen. Het water in deze baai had weer die paradijselijke kleur door de weerkaatsing van de zon in het witte zand.

Dat witte zand is overigens lang niet overal zichtbaar door posidonia, een zeegras dat alleen in de Middellandse Zee voorkomt en dat een belangrijk onderdeel is van het zand-strand-duinen ecosysteem. Ankeren in posidonia is niet toegestaan en de handhavers hiervan zijn wij de posidonia-maffia gaan noemen.

In de volgende baai, die van Portocolom, was de posidonia-agent wel een hele fanatieke. Wij gebruiken de app Navily om geschikte haven- en ankerplekken te zoeken en vonden er op die manier een in deze baai. We lagen goed en wel toen de maffioso kwam en ons mededeelde dat we daar niet mochten liggen vanwege de posidonia. Okay, waar dan wel? Nou, aan de overkant, tussen die andere boten. Prima dus wij naar de andere kant van de baai en daar een lichtblauwe plek op de bodem gezocht om het anker in te droppen. De volgende ochtend kwam de meneer weer langs. Met een soort van gigantisch vergrootglas keek hij onder water en begon druk te gebaren dat onze ketting in de posidonia lag. Okay, waar moeten we dan heen? Hij wees naar een plek 5 meter (!) verderop dus kiepten we daar het anker weer overboord. Door andere diepte moesten we meer meters ketting steken waardoor de boot op exact dezelfde plek kwam te liggen maar de man was blij dus wij ook.

Tot de volgende ochtend want toen kwam dezelfde man weer terug, keek weer met zijn loup onder water en begon weer druk te gebaren dat we hier niet konden blijven. ‘But you showed us this spot yesterday?’ ‘Yes, but today is another day.’ Hij zei het echt.

Weer een paar meter verderop moeten gaan liggen en we besloten de volgende ochtend vóór het begin van zijn werkdag weg te zijn. Het zal wel duidelijk zijn waarom wij het de posidonia-maffia zijn gaan noemen.

Via de prachtige baai Cala Barques, het stadje Porto Cristo en baai Cala Molto was het de bedoeling om naar de noordkant van het eiland te varen om ons daar de laatste dagen op Mallorca aan de rotspartijen te vergapen. De wind en golven dachten daar anders over en na een paar uur hotseklotsen en overleg met ’t Zeepaard (die achter ons aan voeren), besloten we beschutting te zoeken in de baai bij de stad Pollensa. En wat was dat een aangename verrassing! Pollensa bestaat uit twee delen, één deel ligt aan de zee en heeft een van de leukste boulevards die we tot nu toe hebben gezien. Het andere deel ligt verder landinwaarts en is het oude centrum. Met een trap bestaande uit 365 treden kwamen we boven op een berg uit bij een kerkje met een prachtig uitzicht als beloning.

’s Ochtends vroeg haalden we ons anker op en zetten koers naar Menorca. De wind blies ons precies in de goede richting maar onderweg werden we via de marifoon gewaarschuwd voor flinke windvlagen. En die kwamen er! Met gereefde zeilen (reven is het verkleinen van het zeiloppervlak) vlogen we nog steeds met 7 knopen snelheid die kant op en lagen vroeg in de middag al geankerd op een beschutte plek. ’t Zeepaard en ook Make My Day (in januari voor het laatst gezien in Lagos) volgden en ’s avonds zaten we met z’n zessen gezellig aan een ankerborrel.

Toen de wind weer wat was gaan liggen voeren we met drie boten de baai van Cala Tirant in want vanaf daar konden we aan wal om het dorpje Fornells te bezoeken. Volgens mooistedorpjes.nl een van de mooiste dorpen van Menorca maar erg bijzonder vonden wij het niet.

De volgende ochtend bleek ’t Zeepaard vanwege de deining ’s ochtends vroeg te zijn verplaatst naar de volgende baai. In de baai van Cala Tirant namen we afscheid van Make My Day en in de baai van Fornells namen we afscheid van ’t Zeepaard. Ruim een half jaar zijn we veel met elkaar overgevaren en hebben we met Eric en Karin veel gezien en meegemaakt maar vanaf hier zouden we een andere richting nemen.

Later die dag ankerden we in de baai bij Arenal d’en Castell en na de volgende dag door deze leuke plaats te hebben gewandeld, zetten we ’s avonds koers richting Zuid-Frankrijk.

We hadden ruim 200 mijl voor de boeg en hoopten daar zo’n 40 uur over te doen. De eerste nacht konden we voor de wind varen en hadden hiervoor de genua uitgeboomd en het grootzeil over de andere boeg met een bulletalie vastgezet. Helaas kwamen de golven van opzij wat het toch een oncomfortabel begin van de tocht maakte. Aan het einde van de volgende ochtend viel de wind weg, startten we de motor en haalden de zeilen binnen. De tweede nacht op zee trok de wind weer even aan en konden we van 2.00 tot 4.30 uur nog wat zeilen. Alle weer-apps hadden ons goede wind beloofd  maar nu bleek het in de praktijk toch weer compleet anders uit te pakken.

De volgende ochtend lag Marleen te slapen toen Giel haar naar buiten riep. Hij had twee keer een fontein gezien dus er was waarschijnlijk een walvis in de buurt. Die walvis hebben we helaas niet gezien maar wat we wel zagen was een gigantische school tonijn die met ons meezwom. Van al die tonijnen had er helaas niet één honger dus haalden we de hengel zonder succes weer binnen.

Na 4,5 maanden verruilden we de Spaanse gastenvlag voor de Franse en aan het einde van de ochtend zochten we een ankerplek in de drukke baai bij het eilandje Porquerolles. Over dit eilandje hadden we veel goede berichten gehoord maar na een middagwandeling waren wij het er over eens dat het wel heel toeristisch was.

Omdat de baai bij Porquerolles ons geen bescherming bood voor de voorspelde harde wind, staken we een dag later over naar het vasteland en ankerden bij Plage Grand Jardin en weer een dag later legden we aan in de haven van Lavandou want Peter en Ineta zouden ons daar komen bezoeken.

Op de dag van hun aankomst trok er ’s ochtends een onweersbui over. Deze zagen we in de verte al aan komen rollen en werd voorafgegaan door heel harde wind. Na een paar flinke flitsen en harde donderklappen kwam de regen, heel veel regen. Het was lang geleden dat we überhaupt binnen hadden gezeten vanwege het weer en nu zaten we daar met z’n vieren.

’s Middags klaarde het gelukkig weer op en konden we Lavandou verkennen en een terrasje pikken.

Met Peter en Ineta zijn we naar Saint Tropez gevaren, ankerden daar in de baai en verkenden we de stad. Een stukje verderop ankerden we bij Port Grimaud en verbaasden ons vanuit de dinghy over de leuke opzet hiervan. Het wordt ook wel het Venetië van Frankrijk genoemd en in tegenstelling tot het Portugese Aveiro (genoemd in de blog ‘kleurrijk Portugal”) zijn we het hier mee eens. Een doolhof van grachtjes met leuke huizen met een eigen steiger, afgewisseld door winkels en restaurants.

Peter en Ineta gingen met de bus terug naar Lavandou om hun auto op te halen en wij zeilden naar de haven van Frejus waar we elkaar weer zouden treffen. We maakten dankbaar gebruik van het feit dat zij met de auto waren zodat we weer eens flink boodschappen in konden slaan.

Met de auto namen we de prachtige toeristische route langs de kust naar Monaco en zochten daar een parkeerplaats. De haven, het paleis, het casino, er is zo veel te zien in deze dwergstaat en alles maakt het overduidelijk waarom het ‘the playground of the rich’ wordt genoemd. De rijkdom straalt overal van af maar het is een belevenis om hier een dag rond te lopen.

Na afscheid te hebben genomen van Peter en Ineta zijn wij weer aan het baai-hoppen geslagen. Sinds vanmiddag liggen we in de baai van Cannes met een prachtig uitzicht op de stad en doen we ons uiterste best de 30+ graden hitte te trotseren. De schaduwdoeken zijn vast geritst en hopelijk stuurt de windvanger ieder zuchtje wind rechtstreeks onze hut in. Op naar de volgende blog!