Gelukkig nieuwjaar!

Vanuit Lagos, Algarve, Portugal: een heel gelukkig, liefdevol en vooral gezond nieuwjaar gewenst!

De vorige blog eindigde in Nazaré. Van daaruit zijn we in vierenhalf uur naar de volgende halte Peniche gevaren. Zoals we vaker aan de Atlantische kust hebben gezien: een dag van steeds wisselende windkracht dus we vulden onze tijd met het uitrollen, inrollen, uitrollen en weer inrollen van de zeilen. Na aankomst in het in winterslaap verkerende Peniche was het zaak om Alani zo goed als mogelijk vast en beschermd te leggen om de harde wind te kunnen trotseren die voor de volgende dag werd voorspeld. Een slapeloze nacht volgde door het klotsen van het water tegen de boot en het rollen in de wind maar Alani hield dapper stand.

Vanuit Peniche ging de tocht verder naar Cascais waar we een nacht in de mooie baai hebben geankerd voordat we de volgende dag verder gingen naar Lissabon. De route van Cascais naar Lissabon was een drie uur durende tocht en het halverwege aantrekken van de wind en het daardoor kunnen uitrollen van de zeilen maakte het extra bijzonder om deze stad binnen te varen. Met de bus gingen we van de jachthaven naar het centrum van Lissabon waar we ons verbaasden over het massatoerisme. Marleen is in 2006 in Lissabon geweest en had daar heel goede herinneringen aan maar nu lieten de ene na de andere souvenirshop en opdringerige verkopers helaas niet de beste indruk achter. Wat ons betreft is Porto de absolute winnaar van Portugese steden aan de Atlantische kust.

Omdat we vanwege reserveringen niet langer dan twee nachten in de jachthaven van Lissabon konden blijven, zijn we terug gevaren naar Cascais waar we ons anker weer in de mooie baai lieten vallen. Cascais is een heel mooi en goed onderhouden stadje met een gezellig centrum.

Omdat het weer zou gaan verslechteren en omdat we in Lagos de reparatie van onze watermaker nog op het programma hadden staan, besloten we daar zo snel mogelijk naartoe te varen. Om 7.00 uur lichtten we het anker in Cascais, motorden het eerste stuk maar kwamen uiteindelijk zeilend rond zonsondergang de baai van Sines binnen waar we het anker weer lieten vallen. Het laatste stuk van Sines naar Lagos is 77 mijl (142 km) en omdat er onderweg weinig goede ankerplekken zijn, besloten we deze afstand in één ruk te overbruggen. Ons voornemen om in orka-territorium alleen dagtochten te varen ging daardoor niet lukken maar omdat de laatste aanvallen begin november waren gerapporteerd, maakten we ons daarover geen zorgen. En als we dan toch in het donker gingen varen, dan liever met aankomst in Lagos bij daglicht. Zo gezegd, zo gedaan en zonder dat we in Sines aan wal zijn geweest vertrokken we de volgende dag nét voor zonsondergang uit Sines.

Voordat we de haven goed en wel uit waren, stonden de zeilen al bol in de wind en kon de motor uit.  De hele nacht hebben we heerlijk kunnen zeilen zonder het gebrom van de motor, de eerste en enige heerlijke zeiltocht aan de Atlantische kust sinds we bij A Coruña ‘de bocht om’ gingen. Vroeger dan gedacht kwamen we om 8.00 uur bij daglicht bij het wachtsteiger in Lagos aan. Vlak voor de jachthaven is een loopbrug en die wordt alleen tijdens kantooruren op verzoek geopend maar een gebakken eitje als ontbijt later konden we de haven binnen.

Aan de rand van de jachthaven van Lagos liggen een aantal barretjes en restaurantjes en diezelfde middag zaten we op een terras met acht Nederlanders van vier zeilboten. De coronamaatregelen in Portugal wijken nogal af van die in Nederland. Buiten het dragen van een mondkapje in publieke binnenruimtes gelden er weinig beperkingen en zijn de horeca (binnen op vertoon van een QR code) en winkels normaal geopend.

Omdat een dealer van ons merk watermaker kantoor houdt in Lagos, kwam er snel een monteur langs om te zien wat er mis is. In de opbouw van de installatie zouden er wat aanpassingen moeten worden gedaan en omdat het meer werk was dan vooraf gedacht kregen we te horen dat het vóór de feestdagen niet meer in te plannen was. We wisten al dat we vanwege deze reparatie wat langer in Lagos zouden moeten blijven maar dat het een aantal weken zou gaan duren was even een tegenvaller.

Gelukkig is Lagos een fijne plek. Vanuit onze ligplaats in de haven is een grote supermarkt op loopafstand en ook het centrum van Lagos is te voet makkelijk en snel bereikbaar. Het ‘winterweer’ hier in het zuiden van Portugal is ook helemaal prima, overdag kunnen we zelfs in T-shirt en korte broek op pad. We gingen er maar het beste van maken en met gezellige medezeilers in dezelfde haven zou dat wel gaan lukken. Met de acht Nederlanders hielden we een pubquiz bij ons aan boord en later die week met een Engelse bemanning een wijnproeverij.

Er bleken nog meer Nederlanders uit de “vertrekkersgroep 2021” in Lagos te zijn. Ook al hadden we nog geen kennis gemaakt, we werden uitgenodigd voor een 60^e verjaardagsborrel in een kroegje. En zo zaten we met 12 Nederlanders bij elkaar, de bemanningen van de boten ’t Zeepaard, ComeDi, Puffin, Make my Day, Senang en Alani. Gezelligheid in Lagos!

Zó gezellig dat we besloten samen eerste kerstdag te vieren. Iedere boot zou voor hapjes en drank zorgen en 10 pubquiz vragen verzinnen. Hiermee gewapend liepen we (na een week met veel regen) op onze slippers in de zon naar Make my Day. Veel gelachen en ook weer veel geleerd. Door de pubquiz weten we (en jullie nu ook) dat de grootste natuurlijke vijand van een Canadese eland een orka is en dat het land met de meeste eilanden ter wereld Zweden is.

In de ochtend van tweede kerstdag namen we afscheid van Perjan en Micheline van ComeDi. Er was eindelijk een weervenster verschenen waarin ze in een dag of vijf naar de Canarische Eilanden konden varen. Na maanden van regelmatig contact was het gek om nu afscheid te nemen. De dag erna vertrok ook Puffin richting de Canarische Eilanden dus namen we ook van hen afscheid.

Maar gelukkig zat er weer gezelligheid aan te komen want we kregen bezoek uit Venlo! Jules en Lisanne stapten op 28 december in Lagos bij ons aan boord. Na een dagje bijkletsen stond een stukje varen op het programma en gooiden we de trossen los. In de Algarve liggen de kustplaatsen dicht bij elkaar dus voeren we na een paar uurtjes al de baai van Portimao in en gooiden het anker uit. We haalden de dinghy van boord en daarmee werd de omgeving verkend. Jules had zijn drone meegenomen en maakte daarmee mooie foto’s en filmpjes van de baai waarin we lagen.

De volgende dag voeren we na nog een paar rondjes in de dinghy terug naar Lagos want we hadden voor oudjaarsavond de bemanningen van Make my Day en de Engelse Naughty Cat uitgenodigd en de borrelplank moest nog klaar worden gemaakt.

Na een gezellige avond maakten Jules, Lisanne en wij op nieuwjaarsdag een lange strandwandeling om de lichte kater te verdrijven.

De Algarve staat bekend om de uitgestrekte zandstranden, omgeven door goudkleurige rotsen. Die imposante rotsen zijn een bezoek meer dan waard en Jules heeft met zijn drone hier mooie plaatjes van kunnen schieten.

In de top bezienswaardigheden in de Algarve werd ook de bergketen Serra de Monchique genoemd. We zochten een wandeltocht uit en vergaapten ons aan het uitzicht vanaf de bergtoppen.

Na een dikke week namen we afscheid van Jules en Lisanne en maakten wij ons op voor de klusdagen aan het werksteiger. Na een maand in Lagos kregen we eindelijk groen licht om Alani te verplaatsen van de jachthaven naar het werksteiger en zouden we na de reparatie van de watermaker eindelijk weer verder kunnen.

Helaas bleek dat we te vroeg hadden gejuicht. De aanpassingen aan de opbouw van de installatie zijn uitgevoerd maar het apparaat blijft niet op de juiste druk en blijft zoutwater doorgeven. Op dit moment zijn we in afwachting van een reactie van de producent over de vervolgstappen en weten we dus niet hoe lang we nog in Lagos moeten blijven.