Hier aan de Costa del Sòòòl

Om met het goede nieuws te beginnen: we zijn niet meer in Lagos, Portugal maar in Spanje aan de Middellandse Zee! Maar in deze blog dus toch nog even in gedachten terug naar Lagos.

De vorige blog eindigde in onzekerheid over hoe verder met de watermaker. Een week later was de kogel door de kerk: het apparaat werd gedemonteerd en naar de producent in Italië gestuurd. Helaas bracht dat de zekerheid met zich mee dat we nog een paar weken in Lagos zouden moeten blijven. Gelukkig zijn last-minute tickets snel geboekt en kregen we daar nog twee keer bezoek!

De eerste van die twee bezoeken was van Arno en Nicole. Helemaal aan het begin van onze reis (vorig jaar….hoe lang geleden klinkt dat!) hebben we met hen, Merel en Steef een super dag gehad in Hellevoetsluis en nu kwamen Arno en Nicole een weekend naar Lagos. De dagen samen hebben we heel goed besteed aan heerlijk bijkletsen tijdens wandelingen op stranden en bij rotspartijen, van het zonnetje genieten op terrassen en alles natuurlijk regelmatig onder het genot van een lekker hapje en drankje!

Het afscheid van Arno en Nicole kwam veel te snel maar diezelfde week kwamen alweer de volgende bezoekers, Jeu en Til. En ook al bellen en facetimen we veel, er gaat toch niks boven een echte knuffel!

Buiten het ons inmiddels bekende rondje-Lagos met zijn prachtige rotsen gingen we met hen ook naar de markt in Loulé en bezochten we het kasteel in de oudste stad van de Algarve, Silves.

Op een dag waarop de zon volop scheen en er niet veel wind en golven stonden zijn we een dag met Jeu en Til gaan varen. Op deze heerlijke dag ankerden we in de baai bij Portimao voor een lunch en zeilden weer terug naar Lagos.

Afscheid nemen blijft het meest vervelende van ons hele avontuur maar hoort er helaas ook bij. Gelukkig hadden we niet veel tijd om er lang bij stil te blijven staan. De watermaker was gerepareerd terug uit Italië en werd als nieuw weer op zijn plek gezet. De oorzaak van de problemen was een ieniemienie schroefje dat binnenin het apparaat een eigen leven was gaan leiden, je verzint het niet. Hoe dan ook, met dank aan alle partijen is het opgelost en konden wij weer verder!

In Lagos namen we afscheid van de bemanningen van Make my Day en Naughty Cat en gooiden de trossen los, op naar nieuwe bestemmingen! De eerste tocht was er een zonder een zuchtje wind, een spiegelgladde zee en met een paar buien maar dat maakte ons niks uit, we waren weer onderweg!

De eerste bestemming was Vilamoura maar voordat we de omgeving konden gaan verkennen moesten we eerst weer schoon schip maken. Ook al waren het de eerste regendruppels die we hadden gezien sinds december, ze hadden alle uren poetswerk in Lagos ‘weggespoeld’. Het blinkende rvs en het schone dek lagen verstopt onder een laag donkerrood Saharazand. Ons latere verkenningsrondje door Vilamoura kon ons niet bekoren en deed ons besluiten de volgende ochtend meteen weer verder te varen.

Na een heerlijke vaardag met veel zon en gennaker-wind lieten we het anker vallen in de baai bij Culatra. Ten zuiden van Faro ligt dit eilandje waar geen auto te bekennen is. De wegen bestaan uit zandpaden met betonplaten en het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Een bijzondere ervaring! Omdat bijna alle inwoners in plaats van een auto een bootje hebben, werden we bij onze ankerplek de hele dag voorbij gesjeesd door woon-werk-school-inkoopverkeer tussen Culatra en het vasteland.

Na een paar dagen ankeren bij Culatra zien we in de weerberichten een klein weervenstertje (even geen tegenwind) waarin we met een nachtvaart in één keer over kunnen steken naar Cadiz. We bakten een brood (oefening baart kunst voor latere, langere tochten), voerden nog wat kleine onderhoudsklusjes uit en haalden het anker op. Dit duurde langer dan normaal want de ketting bleek deze paar dagen in dikke zwarte modder te hebben gelegen. Dan maar eerst steeds een of twee meter ketting afspoelen (van de 40 meter die er lag) voordat we het in de ankerbak lieten verdwijnen.

De volgende dag kwamen we aan in Cadiz, onderweg hadden we de gastenvlaggetjes weer gewisseld want we waren weer in Spanje! Samen met de bemanning van ’t Zeepaard verkenden we Cadiz en we waren positief verrast, wat een leuke en mooie stad! En in veel steden hadden we al hele mooie parken gezien maar deze spande de kroon. Een gigantische botanische tuin midden in het centrum.

Ons weekend in Cadiz bleek ook nog eens een feestweekend want het vertrek van het marine opleidingsschip Elcano zou groots worden gevierd. Vanuit onze ligplaats in de haven maakten we alles eersterangs mee.

Het volgende weervenster diende zich aan en na een paar dagen zwaaiden we Cadiz gedag en zetten -op de dag dat we een halfjaar onderweg waren- koers richting Gibraltar. Bij de planning van deze tocht keken we ook naar de stroming in de Straat van Gibraltar. De stroming van west naar oost is sterk en daar wilden we op het goede moment gebruik van maken. De Straat is het smalst bij Tarifa en daar konden we Marokko ook goed zien liggen maar het zien van de rots van Gibraltar was de echte mijlpaal. Om door Brexit tijdrovende douaneformaliteiten te voorkomen voeren we de haven van La Linea binnen, op Spaans grondgebied.

De grens was van de haven uit op loopafstand en op vertoon van onze paspoorten liepen we de volgende ochtend Gibraltar binnen. Direct na de grensovergang liepen we de startbaan van het vliegveld over, die met slagbomen wordt afgesloten als er een vliegtuig landt of vertrekt.

Omdat op en in de rots van Gibraltar alle bezienswaardigheden te vinden zijn, gingen we met een kabelbaan naar de top. Onderweg werden we gewaarschuwd voor de grijpgrage handen van de apen dat meteen werd gedemonstreerd door de eerste de beste aap die we zagen. Een mevrouw had haar eigen rugzak naar haar buik verplaatst maar was vergeten dat ook van haar kinderen te vragen.

Aan bezienswaardigheden geen gebrek. Na heel veel aapjes kijken bezochten we een prachtige druipsteengrot, het tunnelstelsel van de grote belegering van Gibraltar, het tunnelstelsel dat in de Tweede Wereldoorlog is gebruikt, een Moors kasteel en ga zo maar door.

Na belastingvrij diesel te hebben getankt in Gibraltar én voorbij te zijn geraasd door een naast ons vertrekkend vliegtuig…

…was het op een ochtend weer tijd voor vertrek. De volgende halte was Puerto Banus, het Monaco van de Costa del Sol. Na Alani tussen hele grote motorjachten te hebben gelegd (gelukkig tegen zeer acceptabel wintertarief), liepen we langs de Dolce & Gabbana, Gucci, Louis Vuitton en Versace winkels richting een terras. Zonder opgespoten lippen, borsten en billen vielen we hier wat uit de toon maar vanaf het terras konden we het allemaal goed bekijken. We bleken zelf wel een bezienswaardigheid toen we met onze toegangspas de poort naar het ‘jetset-steiger’ openden. Ze wisten natuurlijk niet dat onze boot verreweg de kleinste van de hele rij was, ha!

Leuk voor een dag maar met alle liefde snel weer verder naar Marbella dat maar een uur varen verderop lag. We zijn hier in 2010 al eens geweest en onze herinnering werd bevestigd: met zijn hele lange boulevard en knus oud centrum is Marbella een fijne plek om te zijn.

Onze ligplaats in Marbella bood ons helaas niet echt goede bescherming tegen het weer dat werd voorspeld dus gingen we na een paar dagen op zoek naar een meer beschutte plek. Deze zoektocht bracht ons naar Benalmadena. Wij hadden er nog nooit van gehoord maar schijnbaar heel veel andere Nederlanders wel. Met La Carihuela en Torremolinos op loopafstand kan iedereen zich er een voorstelling van maken en daar een eigen gedachte bij hebben.

De haven van Benalmadena is mooi opgezet en na veel onnodig moeilijk gedoe van het havenkantoor was er uiteindelijk toch een plekje voor ons vrij. Wel een heel smal plekje dus na wat propwerk lag Alani als een sardientje in een blikje in afwachting van de harde wind. De meeste havens aan de Middellandse Zee hebben geen vingersteigers tussen de boten maar werken met meerlijnen. De achterkant van de boot wordt dan tegen het steiger gevaren en dan wordt een meerlijn opgevist die de voorkant van de boot verbindt met een betonblok onder water.

De harde wind kwam en werd met krakende fenders, lijnen en rollende boot goed doorstaan.

Met de trein gingen we op carnavals-zondag naar Malaga. Marleen was hier eens een weekend met Til geweest en ook samen zijn we hier een dag in 2010 geweest maar de herinneringen bleken toch te moeten worden opgefrist. Ook Malaga is weer een hele mooie stad.

Aan het einde van de middag troffen we Eric en Karin van ’t Zeepaard (hun boot lag in de haven van Malaga) op een terras en raakten we aan de praat met een aantal Nederlandse stellen die elkaar die middag op dat terras hadden leren kennen. Het werd een heerlijk spontane gezellige middag met zelfs live entertainment door een aan onze tafels voorbijtrekkende carnavalsoptocht.

De volgende dag maakten we in Benalmadena de boot klaar voor het volgende bezoek, nichtjes Lotte en Gwen kwamen een paar dagen logeren. Omdat Benalmadena niet onze cup-of-tea is, belden we met havens verderop (die nog steeds op acceptabele afstand van het vliegveld van Malaga lagen) maar helaas was er nergens plek voor onze boot dus bleven we in Benalmadena. Wél was het prima weer om van daaruit een dagje te gaan zeilen en gingen we nog een dag met de trein naar Malaga.

De laatste nacht van Lotte en Gwen aan boord was een slapeloze. De wind was flink aangetrokken waardoor het kraken van fenders en lijnen en vooral het rollen van de boot iedereen wakker hield. Met kleine oogjes namen we de volgende ochtend vroeg afscheid en rolden wij nog even terug ons rollende bed in.

Ons vertrek uit Benalmadena liet door de harde wind nog een extra dag op zich wachten maar na een dikke week konden we dan toch weer verder. Na een paar uur varen kwamen we aan in Caleta de Velez waar we gistermiddag bezoek kregen van Bas en Judith die in de buurt op vakantie zijn.

Blij om uit het drukke en supertoeristische Benalmadena weg te zijn, is Caleta de Velez een ander uiterste. Een heel rustig en klein dorpje onder de rook van Malaga. Hier is nagenoeg niets te beleven dus zijn we ons op dit moment voor aan het bereiden op de volgende vaart. Tot de volgende blog!