Ibiza baby!

We waren gebleven op zoutwatermeer Mar Menor en namen na twee nachten ’s ochtends de eerste brugopening om weer verder te gaan, op naar Alicante. Wat een heerlijke zeildag was dat! Na weken van veel te veel wind en regen hadden we nu een perfecte wind en veel zon, genieten! Alleen aan het einde van de middag één flinke bui met bijbehorende wind maar onze dag kon al niet meer stuk.

In Alicante maakten we schoon schip en de logeerbedden in orde en namen vervolgens de bus naar  het vliegveld want Kyro en Troy kwamen ons een weekend bezoeken! De laatste keer dat we Kyro zagen was in september op Mallorca en Troy bezocht ons in november in Porto dus het was fijn om elkaar nu weer te zien.

Met het herfstachtige weer van de afgelopen weken nog vers in ons geheugen waren we heel blij dat er nu een paar zonnige dagen op het programma stonden. Met Kyro en Troy verkenden we Alicante en waren we het er over eens dat ook dit een hele mooie stad is. We slenterden door de stad met zijn vele pleintjes en parkjes, namen de lift naar de top van de berg met een kasteel met prachtig uitzicht en wisselden dit alles af met een terrasje hier en daar en een proeverijtje in de markthal.

Ook het nachtleven mocht natuurlijk niet ontbreken. Troy had van tevoren al uitgezocht dat de meeste uitgaansgelegenheden zich direct naast de haven bevonden dus werden er zaterdagavond een paar hiervan bezocht.

Dat we mazzel hadden gehad met het weer dat weekend, bleek de ochtend van hun vertrek. Om 5.00 uur ging de bus naar het vliegveld en bij de bushalte, direct naast het strand, werden we zowat gezandstraald door de harde wind. Die middag nam die wind verder toe en bevonden we ons (alweer) midden in een storm. En het begon weer te regenen en dat hield anderhalve dag later pas weer op.

Vlak voor vertrek uit Alicante bezochten we nog het Volvo Ocean Race museum, een gratis toegankelijke expositie over dit imposante evenement. Nadat we de verhalen hadden gelezen en de foto’s hadden gezien van deze soms ware uitputtingsslag, realiseerden we ons weer hoe fijn het is dat wij met onze Alani de wereldzeeën mogen bevaren. Denk hier bij de Ocean Race aan één setje kleding voor een aantal weken, geen douche aan boord en één toilet dat op veel boten midden in een open ruimte staat.

Enfin, ons vertrek uit Alicante. We hadden een route uitgestippeld met de gedachte om tijdens de paasdagen in Barcelona te zijn. Gelukkig was het opgehouden met regenen maar er stond geen wind dus op de motor gingen we onderweg. Later die dag lieten we in de baai bij Altea ons anker vallen en waren blij dat we met dit droge weer in de buitenlucht wat konden doen. Een rustige dag gevuld met een bakskist uit- en weer inruimen, poetsen en vruchteloos vissen later haalden we het anker weer op met Denia als bestemming voor die dag.

Geen ideale wind maar we konden wel wat zeilen. Marleen belde met Maartje in Venlo en tijdens dat gesprek zei Giel ‘we kunnen ook naar Ibiza gaan’. ‘Eh, Maartje, ik bel je zo even terug’ was de reactie. Giel had de update van de weersverwachting bestudeerd en de wind zou de komende tijd uit het noordoosten waaien en dat was precies de richting waar we heen wilden. Niet bezeilbaar dus. Voor Ibiza stond de wind op dat moment echter perfect.

De beslissing werd snel genomen, rechtsaf richting Ibiza. Dit was rond 16.00 uur met nog maar één uur te gaan tot Denia en nu hadden we nu weer een aantal uren varen voor de boeg maar hé, we’re going to Ibiza! Tien minuten later waren de zeilen op de nieuwe koers getrimd en ging het telefoongesprek met Maartje verder waar het gebleven was.

Vanaf dat punt was de afstand tot Ibiza 49 zeemijlen maar met de inmiddels opgestoken halve wind vlogen we er met een gemiddelde snelheid van 8 knopen naartoe, heerlijk!

Bij onze aankomst in de baai van Sant Antoni de Portmany was het inmiddels rond middernacht,  pikdonker en hadden we daardoor slecht zicht, woei er een flinke wind rechtstreeks de baai in en lagen er veel onverlichte meerboeien en boten zonder (verplicht) ankerlicht. In de wetenschap dat dit private óf duur betaalde meerboeien waren (op Ibiza minimaal € 50 tot zelfs € 100 per dag alleen om er een touwtje aan vast te mogen knopen), wilden we eigenlijk ankeren maar dat was in deze omstandigheden gewoonweg niet te doen. Meerboeien raken betekent in veel gevallen schade aan de boot en er in verstrikt raken hadden we in de baai bij Aveiro al eens meegemaakt (zie blog ‘kleurrijk Portugal’). We besloten er voor een paar uurtjes nachtrust ongemerkt gebruik van te maken en zouden bij het eerste daglicht op zoek gaan naar een geschikte ankerplek. Overigens kwam die nachtrust er niet echt want door de harde wind danste de boot wild achter de meerboei en klotste het water aan alle kanten hard tegen de boot aan.

De volgende ochtend zag de baai er een stuk vriendelijker uit. De wind was gaan liggen en een voorzichtig zonnetje zette de baai in een mooi ochtendlicht. Met onze dinghy gingen we aan wal en struinden door San Antonio. We waren al een aantal keren op Ibiza geweest en ook nu kon deze plek ons van het hele eiland het minst bekoren vanwege het wat schreeuwerige toerisme.

Zonder dat we het van elkaar wisten was Noorse solozeiler John met zijn Star Trek ook op Ibiza èn in San Antonio beland en ankerde zijn boot naast de onze. Onder het genot van een kop koffie kletsten we weer even bij.

Vanwege een komende zeilwedstrijd kwam de havendienst ons melden dat we onze ankerplek moesten verlaten dus maakten we weer plannen voor een volgende trip. Ibiza is een klein eiland dus alle vaartochten zijn maar kort. Met een relaxte snelheid van 3 knopen zeilden we zuidwaarts en dropten ons anker een paar uurtjes later in het zand bij Cala Jondal. Tijdens een regenachtige ochtend konden we hier weer wat klusjes doen want op een boot is een klussenlijst eindeloos.

Karin en Eric hadden met ’t Zeepaard ook koers gezet naar Ibiza en nadat zij na een nachtvaart hun anker naast ons in de baai hadden laten vallen, hadden wij op deze zonovergoten dag een barbecue klaar bij ons aan boord. Het was de eerste dag sinds lange tijd dat de aangename temperatuur ons lekker lang buiten liet zitten.

Cala Jondal staat bekend om zijn strandtenten waarvan de Blue Marlin de bekendste is. Na eerste paasdag te hebben gefacetimed met Tegelen, Venlo en Sydney en met Ciska vanwege haar verjaardag, gingen we met onze sup naar een strandtent aan wal. Met een drankje in de hand vergaapten we ons aan het prachtige uitzicht over de baai en aan de zien-en-gezien-worden toestanden op het strand.

Na een paar heerlijke dagen bij Cala Jondal was het weer anker op en op naar een volgende baai. In de baai van Sa Caleta vonden we weer een ander prachtig uitzicht, canyon-achtige rotswanden en heel helder water. Venlonaren Kim en Yves hebben hier dichtbij een huis en na contact te hebben gelegd hadden we met hen een heel gezellige middag.

Ankeren in baaien betekent ook de weersverwachtingen goed in de gaten houden. Als de wind recht een baai in komt, komen daar ook golven bij die een vervelende deining kunnen veroorzaken. Sa Caleta bood ons geen beschutting tegen de op handen zijnde verandering van wind dus gingen we weer op zoek naar een volgende plek. De bedoeling was de baai bij Ses Salines maar die zijn we vanwege de al aanwezige deining direct weer uitgevaren. We gooiden ons anker uit bij Sa Revista maar ook hier bleek te veel deining te zullen gaan zorgen voor een slapeloze nacht. Anker weer op en door. De baai van Talamanca bij Ibiza Stad gaf wel de juiste beschutting. Nadat we zeker waren dat het anker zich goed had ingegraven gingen we met de dinghy aan wal en wandelden naar het centrum van Ibiza Stad. Heerlijk om hier weer te zijn. Ibiza Stad is heel divers met bootjeskijken en loungetoerisme rondom de haven en kneuterige straatjes met prachtige doorkijkjes in de oude stad Dalt Villa op de berg bij de kathedraal.

Dat het een raar seizoen is qua weer was ons inmiddels duidelijk (er lag in april ook sneeuw in regio Madrid) en nu was er alweer heel harde wind op komst. Windstoten van 50 knopen zijn achter anker in principe te doen maar als de kans op een havenplek zich voordoet, heeft dat dan toch wel onze voorkeur. In de haven van Santa Eulalia was plek voor onze boot en die plek bleek ook nog perfect ten opzichte van de windrichting waardoor we deze storm makkelijk hebben doorstaan. Santa Eulalia bleek ook nog eens een hele fijne plek te zijn. Minder toeristisch dan de zuid- en westkant maar gezellig en goed onderhouden.

’t Zeepaard had ook zijn toevlucht gezocht bij Santa Eulalia en samen met Eric en Karin bezochten we nog een keer Ibiza Stad. Zij hadden bij een eerder bezoek koud en regenachtig weer gehad waardoor ze de -wat ons betreft- leukste plekjes op de berg van Dalt Villa hadden gemist.

Dat op Ibiza de ene baai nog mooier is dan de andere bewees Portinatx. Het water was blauwer dan blauw en we konden ketting èn anker metersdiep op de zeebodem zien liggen.  Een paradijsje aan de noordkant van het eiland.

Na een paar dagen genieten van deze prachtige plek, gooiden we op amper een half uur varen ons anker uit in de volgende paradijselijke baai, die van Cala d’es Porcs. Na te hebben gesnorkeld, gezwommen en gesupt gingen we met de dinghy aan wal, beklommen de lokale berg en vergaapten ons van daarboven aan de prachtige baai waarin ons ‘thuis’ lag te dobberen. Ibiza baby!