Komt na regen zonneschijn?

Na het schrijven van de vorige blog vertrokken we aan het einde van die middag uit Caleta de Velez en zetten koers naar Almerimar waar we Noorse solozeiler John op zouden zoeken. We hebben hem in Gijon ontmoet, in november in A Coruña weer gezien en hij is van daaruit zo snel mogelijk doorgevaren naar Almerimar waar hij groot bootonderhoud had gepland.

Onze nachtvaart naar Almerimar vergeten we het liefst zo snel mogelijk. De wind was er niet of continue draaiend waardoor we moesten motoren maar het ergst was de ‘swell’ oftewel deining. Die liet Alani alle hoeken van de Middellandse Zee zien en ons dus ook. Alles rolde en schoof heen weer (we propten zelfs een theedoek in de besteklade om het gerammel tegen te gaan) en tijdens de ‘nachtwacht’ rolden wij om beurten zowat van de bank waardoor we geen oog dicht deden. We waren dan ook blij de volgende ochtend al vroeg in Almerimar te zijn en John stond ons zelfs al op de kade op te wachten. Die was op zijn beurt weer blij dat zijn boot na drie maanden op de kant die week weer te water gelaten zou worden.

De volgende ochtend kwam John met zijn pols in het verband koffie drinken. Hij was met ladder en al omgekiept (the morning after hij bij ons een wijntje had gedronken?) en had niet alleen zijn pols gekneusd maar was ook al bij de tandarts geweest voor twee nieuwe voortanden… Giel is de volgende dag maar gaan helpen met het te water laten van John’s boot.

Almerimar. Via Google wordt het ‘een beetje een vreemd dorp op een aparte plek’ genoemd, precies de mening die wij zijn toegedaan. Het ligt vlakbij ‘Mar de Plástico’, een gebied van 30.000 hectare (!) aan plastic landbouwkassen waar groente en fruit wordt geteeld. Met de bus gingen we van Almerimar naar El Ejido en vergaapten ons onderweg aan de zee van plastic, ongelofelijk en indrukwekkend! Onze pogingen tot het maken van foto’s die de werkelijkheid weergeven zijn mislukt; het feit dat het een van de weinige door de mens gemaakte constructies is dat vanaf de ruimte te zien is, zegt genoeg.

Na een paar dagen vertrokken we uit Almerimar met maar 8 knopen wind maar omdat deze pal van achteren kwam zeilden we heerlijk met 5 knopen snelheid verder richting het oosten. Later die dag gooiden we het anker uit in het heldere water van de baai bij Rodalquilar. De volgende ochtend ging het weer verder richting Cartagena maar omdat de baai net ervoor er zo mooi uitzag, besloten we daar nog een nacht te ankeren. Het water was er zo helder dat we de ankerketting op een diepte van 6 meter konden zien liggen.

Vanuit deze ankerplek voeren we in anderhalf uur de haven van Cartagena binnen en legden de boot extra goed vast omdat er voor later die week slecht weer met harde wind werd voorspeld.

De volgende dag gingen we op eerste verkenningstocht door het centrum van Cartagena. Ook al was het windstil, aan het begin van de middag begon de lucht onheilspellend te verkleuren en later in de middag was de lucht zo donkeroranje dat het wel avond leek. Het saharazand was gearriveerd.

’s Avonds begon het te waaien en dat ging steeds harder tot het uiteindelijk een warme zandstorm was met windstoten van bijna 50 knopen ertussen. Het af en toe buiten controleren of alles nog goed vast zat werd beloond met zandstof in ogen, oren en haren. Na een slapeloze nacht was de boot de volgende ochtend bedekt met een laagje oranje zand. Met nog meer wind in aantocht had het nog geen zin om te gaan spoelen. De volgende nacht is het gaan regenen en die regen bestond uit druppels zand die nog een extra laag achterlieten. Pas na een dag werd de regen weer helder. En pas weer een dag later was het een paar uurtjes droog en zijn we de boot gaan poetsen. Het zand lag en zat echt overal.

Omdat er nog meer harde wind en vooral heel veel regen werd voorspeld, besloten we wat langer in Cartagena te blijven. Tussen de buien door probeerden we er het beste van te maken en hebben we de mooie bezienswaardigheden van Cartagena bezocht en dronken we koffie en een borrel met medezeilers in de haven. Er waren nogal wat boten in afwachting van beter weer en gedraaide wind.

Karen en Eric van ’t Zeepaard lagen ook te wachten op ander weer maar dan in een haven een stuk verderop. Met hen spraken we in de stad Murcia af waar we ondanks de vele buien, een heel gezellige dag hadden. Op een andere regendag kwamen ze naar Cartagena voor een ouderwets gezellige spellenmiddag, met een lekkere Nederlandse borrelplank!

Nadat het saharazand een rondje Europa had gemaakt was het afgelopen week weer terug in Zuid Spanje. Op weer een druilerige dag werden we ’s ochtends wakker met de verrassing van een nieuw laagje rode modder op het dek en konden we opnieuw beginnen met poetsen.

Maar…na tweeënhalve week was het gisteren dan toch zo ver, de wind zou gaan draaien en de hoeveelheid regen gaan afnemen. Na regen komt er toch wel een keer weer zonneschijn, toch!? Na een laatste rondje boodschappen gooiden we ’s middags de trossen los en zetten koers naar het noordoosten. Zonder de beloofde zuidwesten wind maar het was droog en we waren al blij dat de wind niet meer uit het noordoosten kwam want daar gingen we naartoe.

Na een middag al motorend rollen op de golven voeren we de ingang van Mar Menor (een groot zoutwatermeer) binnen. Na nog driekwartier al dobberend wachten op de laatste brugdraaiing van 20.00 uur, voeren we het meer op en gooiden we net voor zonsondergang het anker uit op heerlijk kalm water.

Vandaag wisselt het een beetje tussen buien en een waterig zonnetje en in de verte rommelt een onweersbui. Morgen belooft een mooie dag te worden met wat zon en een aantrekkende westenwind en gaan we verder richting Alicante want daar krijgen we weer bezoek! En daar hebben we zin in maar daarover meer in de volgende blog!