La-la-la-la Lagos

Lagos, Portugal, daar zijn we weer! Bekend terrein voor ons want hier verbleven we vorige winter al 8 weken voor de reparatie van onze watermaker. Toen waren we erg blij met de kennis en kunde van de lokale scheepswerf en maakten met hen meteen een afspraak om de boot hier in september uit het water te halen. Dit voor periodieke inspectie en onderhoud van het onderwaterschip maar ook om eindelijk een einde te maken aan het stuurwiel probleem. Hier zijn we vorig jaar in La Rochelle al mee aan de slag geweest maar achteraf bleek het probleem toen toch niet opgelost. Gevolg: nog steeds vervelend gebonk achter ons hoofdkussen, voornamelijk als we voor anker liggen.

Maar voordat we in Lagos aankwamen, maakten we eerst ons rondje Middellandse Zee ‘af’. Na het online zetten van de vorige blog, proostten we in Mahon op Menorca op ‘1 jaar onderweg’.

Vanuit Menorca voeren we naar Mallorca waar we in Alcudia een afspraak hadden met een elektricien om een garantie-onderdeel van de generator te vervangen. Monteurs stellen doorgaans de voorwaarde dat de boot in een haven ligt en niet voor anker dus hadden we een havenplek gereserveerd. Voordeel hiervan was dat we in de haven de voorspelde harde wind konden afwachten. Midden in de nacht werd Marleen wakker van een paar regendruppels door het open raam boven ons bed. In de korte tijd die nodig was om het raam dicht te maken, hoorden we het fluitende geluid van de aanstormende wind. En die had ons heel snel bereikt. De achterkant van de boot bonkte tegen het beton van de steiger, we vlogen naar buiten, startten de motor en vol gas in de meerlijnen konden we de boot nét van de kant afhouden. De splinternieuwe meerlijnen van de haven hadden iets te veel rek waardoor de boot de royaal genomen afstand tot de steiger tóch had weten te overbruggen. Bijna alle boten in de rij hielden er een schaafwond aan over, helaas ook de onze.

In Alcudia stond ons ook een spontaan en gezellig weerzien te wachten. Maurice en Charito waren er met hun kinderen op vakantie dus een afspraak voor een borrel bij ons aan boord was snel gemaakt. Errai (zie blog: ‘een lach en een traan’) zou precies die dag 50 jaar zijn geworden en tijdens een facetime-sessie met nog een aantal anderen in Venlo, proostten we op Errai.

De volgende ochtend ging onze reis alweer verder want het bezoek van Kyro en Troy op Mallorca was in aantocht. We ankerden in de baai bij Arenal, de plek waar Kyro vorig jaar stage heeft gelopen dus voor hem bekend terrein. Na een avond gezellig bijkletsen aan boord maakten we een dagtocht naar een mooie baai om de hoek waar de sup en de dinghy hun diensten bewezen. Helaas werd het de buitenboordmotor van de dinghy wat teveel en begon deze kuren te vertonen.

Daardoor stond de volgende dag voor de jongens (al peddelend met de sup) een stranddag op het programma en voor ons meerdere pogingen om het euvel te verhelpen. In een appgroep met medezeilers werd uiteindelijk een tijdelijke oplossing aangedragen die inderdaad tijdelijk heeft gewerkt waardoor we ’s avonds in ieder geval weer met de dinghy aan wal konden komen.

Een middag luierend op het dek werd Kyro nog door twee meiden op een jetski aangesproken, of hij zin had om een stukje mee te varen. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen dus zat in een mum van tijd bij de dames achterop. Ze scheurden een tijdje door de baai en nadat Troy ook een rondje achterop had gezeten, waren ze het er samen over eens dat het wel heel erg hard ging.

Met een nieuwe onweersbui in het vooruitzicht voor de vroege ochtend dat we de jongens voor hun terugvlucht met de dinghy aan wal moesten zien te krijgen, reserveerden we een plek in de haven van Palma. Zo konden we de laatste dag samen daar doorbrengen zonder ons zorgen te hoeven maken over een nat pak in de dinghy.

Na het afscheid en nog een paar buiige dagen, gooiden we de trossen los. De wind stond op dat moment gunstig maar zou in de komende dagen draaien naar langdurige tegenwind dus wilden we zo lang als mogelijk gebruik maken van deze wind. Dat was gelukkig een hele tijd het geval en zo belandden we 67 (voornamelijk heerlijke zeil-)uren later en 322 mijl (bijna 600 km) verderop in de haven van het Spaanse Aguadulce.

Tot nu toe hebben we tijdens onze reis al heel veel mensen ontmoet. Met een aantal hebben we nog steeds contact en met sommigen blijft het bij een vluchtige ontmoeting. Sommige momenten van ontmoeting blijven ons bij, zoals die met Nick en Carolyn. Marleen ruimde binnen op en Giel spoelde het dek af op het moment dat ex-zeilers Nick en Carolyn langsliepen en Nick zei dat hij onze boot mooi vond. Een kort gesprek later nodigde Giel hen uit aan boord. “Wat willen jullie drinken?”, was de vraag waarop Nick (de 80 jaar ruim gepasseerd) op zijn horloge zag dat het 13.30 uur was. Tijd voor een biertje wat hen betreft. Uren en heel wat biertjes en een borrelplank later merkte Nick op dat het de hoogste tijd is om te vertrekken want voor Carolyn’s verjaardag hadden ze een tafel gereserveerd. “Wat? Het is je verjaardag? Van harte gefeliciteerd!”. Nick vertelde trots dat het Carolyn’s 75^e verjaardag was en nodigde ons meteen uit om mee te gaan tafelen. Aldus, bijzondere ontmoetingen.

Vanuit Venlo belden Hay en Birgit een donderdagmiddag om te vragen waar we waren want ze hadden het weekend vrij. In de categorie ‘last minutes’ vonden ze een vlucht en arriveerden de volgende middag al bij de boot in Aguadulce. Gezellig!

Met hen bezochten we de Tabernas woestijn en aangezien deze veel gelijkenissen vertoont met het Amerikaanse Wilde Westen,  wordt deze regio vaak gebruikt als decor van films. Een aantal filmsets zijn omgebouwd tot themapark, zo ook het door ons bezochte ‘Fort Bravo Texas Hollywood’. Geen noemenswaardige toeristische trekpleister maar aardig om eens doorheen te wandelen.

De zonnige en rustige zondag motorden we naar het naastgelegen Roquetas de Mar waar we ankerden voor de lunch en zwommen. Op de terugweg hadden we wind in de rug dus was het heerlijk zeilen terug naar Aguadulce.

De volgende ochtend namen we alweer afscheid en begon voor ons de tijd te dringen, we hadden tenslotte een afspraak in Lagos op 15 september en dat was nog maar 10 dagen verwijderd. Helaas hadden de weergoden hier geen boodschap aan en beloofde tegenwind en golven het een pittige tocht te maken.

Die eerste middag was meteen de slechtste. Na uren tegen wind en golven te hebben ingebeukt, vonden we het welletjes en doken de haven van Adra in waar we om 22.30 uur aankwamen. Na de hele middag contact te hebben gehouden, troffen we daar Jaap en Jolanda, onze bijna-buren in de haven in Lelystad. Ze kwamen een kwartier na ons binnen maar omdat zij vanuit het westen waren gekomen en wind en golven in de rug hadden gehad, hadden zij in tegenstelling tot ons een heerlijke zeildag gehad.

Na een late maar gezellige borrel en koffie de volgende ochtend namen we afscheid en gingen weer op pad. Wederom tegenwind maar met veel minder golfslag was het op de motor wel een stuk comfortabeler dan de vorige dag. Het plan was om direct door te varen naar de baai van Gibraltar maar onderweg namen we de beslissing een tussenstop te maken in Estepona. Blij toe want wat een ontzettend leuke stad is dat! Het prachtige, mooi onderhouden centrum viel direct in de smaak en behoort nu tot onze favorieten.

In de haven van Estepona reageerde onze Britse buurman verheugd toen we vertelden de volgende dag naar Gibraltar te gaan. “Morgen is het National Day in Gibraltar!”. We zochten het op en vonden foto’s van een rood/witte mensenzee, vergelijkbaar met onze oranje mensenzeeën op Koningsdag. Nou, een rood jurkje en shirtje hebben we wel dus we hadden er al zin in….ware het niet dat Queen Elisabeth later die middag overleed.

De volgende ochtend om 5.15 uur voeren we de haven van Estepona uit om optimaal van de stroming gebruik te kunnen maken. Eerst belastingvrij getankt in Gibraltar maar om (vanwege Brexit) in- en uitklaringsformaliteiten te voorkomen voeren we de haven van het naastgelegen Spaanse La Linea binnen.

Gewapend met ons paspoort maar vanwege de afgelaste festiviteiten niet gehuld in rood/wit, liepen we de grens van Gibraltar over. De trieste aanblik van het opruimen van ongebruikte podia, barren en terrassen werd aan het oog onttrokken door een gigantisch scherm waarop livebeelden werden getoond van de 96 kanonschoten die vanaf de marinebasis in Gibraltar werden afgevuurd. Indrukwekkend.

Met alweer harde wind op komst wilden we er maar zijn, in Lagos. Na nog eens 36 uur motoren waren we er dan eindelijk. Uiteindelijk zelfs eerder dan de afgesproken dag maar gelukkig kon de boot eerder uit het water worden gehaald.

Buiten het stuurwiel-probleem stonden er intussen ook wat andere klussen op de planning. Twee daarvan waren het repareren van de schades van de aanvaringen in Valencia en Calvi. De offertes voor de verzekering werden opgemaakt, de expert kwam langs en intussen zijn wij begonnen aan onze eigen kluslijst.

Een welkome en gezellige afwisseling in de klusserij was het bezoek van Jan, Mia en Hans. Omdat het slapen en wonen op de boot voor onszelf al ietwat behelpen is als deze op het droge staat, vonden we een fijn appartementje voor hen in Lagos. Nadat ze daar waren geïnstalleerd was het bijkletsen onder het genot van een Portugees hapje en drankje.

Met hen bezochten we onder andere het op kliffen van 50 meter hoogte gelegen Fortaleze de Sagres met rondom prachtige uitzichten. Na een lunch in Aljezur reden we door naar Serra de Monchique met de bedoeling te gaan genieten van het uitzicht van deze hoogste berg van Portugal maar tijdens de tocht naar boven werd ons al duidelijk dat het tevergeefs was. Vlak voor de top reden we door een dikke wolkenlaag, een bijzondere ervaring maar van het uitzicht was niks meer te zien. Daar boven op die berg was het overigens nog maar 15° dus waren we in onze zomerse outfits al weer snel beneden in Lagos waar het heerlijk 24° was.

Na een paar fijne dagen kwam alweer het afscheid en pakten wij de draad van de kluslijst weer op. In de dikke maand waarin de boot op de kant stond gebeurde er veel en is onze kluslijst nagenoeg weggewerkt. De schades zijn gerepareerd en onderhoud is uitgevoerd. Timmermannen, schilders en elektriciens werden van koffie en stroopwafels voorzien en nu is de boot weer spik en span en klaar voor volgende avonturen.

Sinds een dikke week ligt Alani gelukkig weer in het water, voeren we de laatste klussen uit en wachten we in de haven van Lagos op het draaien van de wind van zuidwest naar noordelijker. Voor het eerst sinds lange tijd trekt er regelmatig een bui over maar we hebben hier intussen alweer een aantal mensen leren kennen (waarvan velen wachten op dezelfde wind als wij) zodat we regelmatig gewoon even lekker kunnen ouwehoeren.

Zodra de wind voor langere tijd gaat draaien zullen we uit Lagos vertrekken met als doel één van de Canarische Eilanden. De reis tot nu toe is in één woord fantastisch en we zijn ontzettend blij dat we ook in de Middellandse Zee zijn geweest, we hadden er niks van willen missen. Tot de Canarische Eilanden is het zo’n 5 à 6 dagen varen, de koelkast ligt vol, de boot is er klaar voor, wij zijn er klaar voor, op naar het zuiden!