Nog meer Caribische eilanden hoppen

April – mei 2024

Omdat we onze haperende generator zo snel mogelijk wilden laten repareren, verlieten we Dominica eerder dan we wilden. De stroomvoorziening op Alani is zo ingericht, dat we óf walstroom óf de generator nodig hebben om te kunnen koken en wassen. Nu is het niet zelf kunnen wassen redelijk makkelijk op te lossen door gebruik te maken van een wasserette maar het niet kunnen koken is een ander verhaal. We hebben in 2021 een bewuste keuze gemaakt om geen gas meer aan boord te hebben en koken sindsdien elektrisch (inductie). Nog steeds staan we volledig achter deze keuze maar dan moet de generator ons niet in de steek laten. Martinique staat bekend als een van dé eilanden voor bootklussen dus reserveerden we daar een plek in de haven en legden contact met een generator-expert.

Bij gebrek aan wind motorden we naar de jachthaven van Le Marin op Martinique, legden Alani aan de walstroom en kon het wachten op een monteur beginnen.

We raakten aan de praat met onze Franse buurman en dat op zich is een unicum in het zeilersbestaan. Met Franse zeilers is het doorgaans erg lastig contact krijgen en de taalbarrière werkt ook niet echt mee. Deze Fransman sprak goed Engels en praatte honderduit. Hij was de wereld aan het rondzeilen voor een goed doel, een stichting voor kinderen met een spierziekte. Hij had mensen aan boord die tegen betaling (voor het goede doel) een stuk mee konden varen. Hij sprak zijn bewondering voor Alani uit en vroeg of hij de boot mocht zien. Uiteraard, van harte welkom. Zo gezegd, zo gedaan.

De volgende ochtend schrok ik (Marleen) om 6.30 uur wakker. Er liep iemand op onze boot! Giel lag naast me dus hij was het niet! Ik maakte hem wakker en samen begonnen we door het open raam te schreeuwen “Get off our boat! F*ck off!” In een flits zagen we de buurman zich vlug uit de voeten maken.

Snel kleedden we ons aan en gingen naar buiten. Met een knalrood hoofd bood de buurman ons duizendmaal excuses aan. Hij was het zo gewend dat hij vreemden aan boord had dat hij zonder nadenken onaangekondigd bij ons aan boord was gestapt. Hij had verse croissants gebracht als dankjewel voor de rondleiding… We hebben het verhaal sindsdien vaak verteld en moeten er elke keer weer om lachen.

Met minimaal een week Martinique in het vooruitzicht, hadden Peter en Ineta vluchten geboekt om lekker vakantie te vieren én om ons te komen bezoeken. Een gezellig weerzien volgde aan boord van Alani. Met hen wilden we Martinique gaan verkennen maar dan moesten we eerst weten wanneer de monteur voor de generator langs zou komen.

Op z’n Caribisch lieten ze ons eerst braaf twee dagen aan boord wachten voordat hij eindelijk verscheen. We startten de generator en…het kreng liep een dik half uur lang als een zonnetje. De monteur gaf wat verklaringen die technisch gezien kant noch wal raakten waardoor wij begonnen te twijfelen aan zijn kennis en kunde. We namen contact op met de fabrikant van onze generator en deze bevestigde de onzin van de verklaringen. Zij zouden ons op afstand gaan helpen.

Wat volgde was een regelmatig contact en het over en weer sturen van aanwijzingen, tests, filmpjes en foto’s. De ene keer viel de generator na 12 minuten uit, de andere keer na een half uur. Er was geen touw aan vast te knopen.

Ondertussen gingen we regelmatig met Peter en Ineta op pad om Martinique te leren kennen. We bezochten de Rhum Attitude distilleerderij, een vulkaan en watervallen.

Inmiddels had de generator twee dagen zonder problemen minimaal een uur per testronde  gelopen maar wij -in tegenstelling tot de fabrikant- vertrouwden het niet, er was immers niks gedaan of veranderd wat het probleem kon hebben ‘opgelost’. Toch wilden we met Peter en Ineta gaan varen en verlieten de haven van Le Marin. In Petit Anse d’Arlet dropten we het anker om te snorkelen en vervolgden daarna onze weg naar hoofdstad Fort-de-France. Nét voor aankomst vingen we een geelstaart snapper, het voorgerecht was verzekerd! Tijdens het koken viel de generator toch weer twee keer uit maar het lukte ons uiteindelijk wel om een lekkere maaltijd op tafel te zetten.

De volgende dag bezochten we Fort-de-France. Omdat op zondagen bijna alles gesloten bleek, was het nog een hele opgave om een open koffietentje te vinden en waren we ’s avonds blij met een maaltijd in een hotel om maar niet naar Mc Donald’s te hoeven.

De generator bleef haperen, viel soms na 1 uur uit, een andere keer al na 1 minuut. We besloten terug naar Le Marin te varen om weer aan de walstroom te kunnen. De fabrikant dacht nu aan een defecte dieselpomp. Maar na het vervangen van deze bleek het probleem nog steeds niet opgelost. Er waren inmiddels een behoorlijk aantal mensen mee bezig maar niemand leek de oplossing te hebben.

Na iedere test ging er minimaal 1 maar vaker 3 of 4 dagen overheen voordat we weer contact hadden met de fabrikant. Voor Peter en Ineta zat de vakantie er inmiddels alweer op en we zouden sowieso de lokale ‘expert’ niet meer inschakelen. Na drie weken verlieten we Martinique om naar Saint Lucia te zeilen. Daar was ook een generator servicecenter, hopelijk kon daar iemand ons helpen.

Op Saint Lucia is iedere vrijdag (behalve Goede Vrijdag) de Gros Islet Street Party. En dat is een toffe party! Een flink stuk dorp is afgesloten, overal staan bbq’s, eetstandjes en barretjes en staat de muziek Caribisch hárd! Wat een gezelligheid! Bij toeval liepen we daar marinemannen en -vrouwen tegen het lijf waar we eerder op Curaçao een praatje mee hadden gemaakt. Deze keer was de commandant van de Pelikaan er ook bij en nodigde ons uit om op Curaçao een kijkje op de Pelikaan te komen nemen. Die uitnodiging hielden we graag tegoed!

Het generator servicecenter bleek te zien afgeslankt tot een loket waar generator onderdelen konden worden besteld. En dat is lastig als niet duidelijk is welk onderdeel het probleem veroorzaakt.

Omdat we niet langer op deze manier van de generator afhankelijk willen zijn, hadden we inmiddels contact gehad met een lasser op Curaçao om een arch (RVS stellage) te laten maken en een elektricien op Bonaire voor het aansluiten van nieuwe en meer zonnepanelen op deze arch en het vervangen van onze AGM accu’s door lithium accu’s (veel meer bruikbare capaciteit).

In overleg met de fabrikant van de generator besloten we de reparatie uit te stellen totdat we volgend seizoen in Florida zouden zijn, daar stond een eigen fabriek met eigen experts.

Qua koken was het behelpen. Onze kookplaat konden we dus niet gebruiken maar onze multicooker wel. Eén apparaat met vele functies waaronder die van snelkookpan en slowcooker. Superblij mee maar de inspiratie voor en zin in eenpansgerechten is niet eindeloos. En ook de motor van de boot laten draaien voor het opladen van de accu’s ging tegenstaan. We besloten ons vaarseizoen met 1 maand verder in te korten.

Op Saint Lucia maakten we nog een ankerstop bij de Pitons, twee vulkanische pluggen en uitgeroepen tot werelderfgoed. Misschien wel één van de mooiste ankerplaatsen die we tot dan hebben gezien mét een fantastische snorkelplek.

Nog één eiland wilden we zien voordat we weer koers zouden zetten naar Curaçao en dat was Bequia (spreek uit: bek-wee), onderdeel van Saint Vincent and the Grenadines. Een prachtig eiland met een lieflijk dorpje.

Bij gebrek aan winstgevende landbouw werd op Bequia in 1876 begonnen met walvisvangst. Op dezelfde traditionele wijze van jagen (met replica’s van de open boten van weleer), doden en verwerken worden tot op de dag van vandaag walvissen gevangen, voorafgegaan door festiviteiten om de jacht te openen. Enige verschil is dat nu er maximaal 4 walvissen per jaar mogen worden gevangen dus gelukkig geen commerciële vangst meer.

Met de inmiddels bevriende Amerikaanse zeilers Mark en Delana besloten we op Bequia de Tree Bush Bar te bezoeken. Met een open wagen werden we een berg opgereden en afgezet bij de ingang van een bos. Wat volgde was een wandeling en deels klimpartij over een bospad met boomstronken en afgronden. Maar het was de moeite waard! De beloning was een prachtig uitzicht vanaf het terras van de Tree Bush Bar. De eigenaren, een jong stelletje, hadden de hele bar eigenhandig gebouwd. En dat betekende dat alle materialen er via datzelfde bospad naartoe waren gesleept. Ze woonden zelf in een hutje naast de bar, het afronden van de bar had hun prioriteit. Fantastisch! We hebben de zonsondergang overigens niet afgewacht omdat we niet in het donker dat bospad wilden trotseren!

Onze laatste dag op Bequia spraken we met Mark en Delana af om op het strand een afscheidsborrel te drinken. Zij waren al vaker op Bequia geweest en wilden ons aan Lennox voorstellen. Een local met een in elkaar getimmerde strandtent, heerlijke plek. Hij zat met een bevriend stel aan een lange tafel en stond er op dat we er bij kwamen zitten. Dat bevriende stel was niet alleen humoristisch en gezellig maar vulde elkaar ook perfect aan….zij miste 1 voortand en hij had alleen nog maar 1 voortand. Het bestellen van een biertje ging hier Caribisch: “Can I have a beer, please?” “Yo! You can find them in the fridge behind the bar over there, help yourself!”