Frankrijk en Nederland ineen

Februari 2024

Na een nacht aan de wind zeilen op een onrustige zee met flinke golven (en dus amper kunnen slapen), dropten we ons anker in de baai van Marigot aan de Franse kant van Sint Maarten. We klaarden in aan de Franse kant wat betekende dat we onszelf zonder problemen tussen beide kanten (landen) konden bewegen (te voet, per dinghy of bus) maar dat Alani aan de Franse kant moest blijven zonder opnieuw te hoeven uit- en inklaren.

Het weer was niet al te best en er werd nog erger voorspeld voor de komende dagen. Omdat Jules en Lisanne ons zouden komen bezoeken, probeerden we een plekje in de haven te bemachtigen. Met carnaval in aantocht was deze helaas al helemaal vol.

Door de golven in de baai en een paar natte dagen met flinke en langdurige plensbuien, was het een hele onderneming om droog van en naar de boot te komen. We kwamen die eerste dagen dan ook regelmatig zeiknat thuis. Gelukkig is het wél gelukt om Jules, Lisanne en hun bagage droog aan boord te krijgen.

Jaszakken vol water na thuiskomst tijdens een plensbui:

Jules en Lisanne vielen met de neus in de boter want carnaval Caribische stijl stond voor de deur. Na hun eerste ontbijt op Sint Maarten gingen we met de dinghy naar een bevriende Zweedse boot in de haven en van daaruit naar het centrum van Marigot voor de eerste carnavalsoptocht.

De volgende dagen bezochten we Philipsburg en Fort Louis en keken we naar de veel betere Mardi Gras optocht. Het verschil tussen de twee kanten van het eiland valt goed op. Er is niks Nederlands aan de Nederlandse kant (het had ook Amerikaans kunnen zijn) maar de Franse kant is wel echt Frans. Inclusief baguettes, croissants, Franse uiensoep en heerlijke kazen.

Gelukkig was het weer inmiddels flink verbeterd en de zee gekalmeerd dus haalden we na een paar dagen anker op en zeilden naar het mooie onbewoonde natuureiland Tintamarre. We hadden het geluk dat precies onder onze boot een schildpad ‘woonde’. Hij was duidelijk aan mensen gewend en we konden we hem dus van heel dichtbij blijven volgen. We zagen hem grazen en regelmatig naar de oppervlakte zwemmen om adem te halen. Prachtig!

Video schildpad

De volgende dag ankerden we bij Orient Bay. Het dorp is heerlijk gemoedelijk en oogt en ademt de Caribische sfeer. Helaas is op diverse plaatsen nog goed te zien hoeveel schade orkaan Irma in 2017 (!) heeft aangericht.

De volgende ankerplek was Simpson Bay. Onderweg er naartoe hielden we onze ogen op de horizon gericht. De walvistrek was aan de gang dus hoe fantastisch zou het zijn als we er een zouden zien. En we hadden geluk! Zo’n honderd meter voor de boot zagen we de spray uit de spuitgaten, gevolgd door de lome bewegingen van twee walvissen.

Nadat we Alani aan de Franse kant van Simpson Bay aan een meerboei hadden vastgemaakt, haalden we onze huurauto op. Eerste stop was Maho Beach, bekend om de ligging direct naast de landingsbaan van het vliegveld. De arriverende vliegtuigen komen zo laag over het strand dat je daar bijna weggeblazen wordt. We zagen strandstoelen in zee verdwijnen en onze huid werd gezandstraald. Maar hé, alles voor de beleving!

Vooral aan de Franse kant van het eiland is op veel plaatsen de verwoesting door orkaan Irma nog goed te zien. We bezochten La Belle Creole, een verwoest hotel en zagen zelfs een zowat weggevaagde en verlaten jachthaven. En dan te bedenken dat het 7 jaar geleden is dat deze orkaan voorbij is geraasd!

Onze laatste dag samen met Jules en Lisanne spendeerden we aan een mooie hike bij Loterie Farm, gevolgd door een heerlijke lunch daar.

Na afscheid te hebben genomen stortten wij ons weer op de bootklussen. Zo had één van onze twee koelkasten de geest gegeven en van een nieuwe compressor voorzien, kreeg de watermaker een nieuwe drukverdeler en was er uiteraard weer wat roest van het rvs weg te poetsen.

Giel vloog naar Nederland omdat Troy zou worden geopereerd. Gelukkig verliep de operatie helemaal volgens plan en kon Troy direct aan zijn herstel beginnen. Marleen was op de boot achtergebleven en bezocht met andere Nederlanders de zeilwedstrijd Heineken Regatta, rommelde lekker aan op de boot, ging een avond op stap met andere zeilsters maar was vooral blij toen Giel na 12 dagen weer terug aan boord stapte.

Sint Maarten. Vooraf niet echt bovenaan onze wensenlijst maar door de mix van Franse en Nederlandse invloeden vonden wij het een verrassend leuk eiland. Niettemin was het na 6 weken op het eiland de hoogste tijd om weer verder te gaan. Een van de twee ophaalbruggen die ons van de Caribische Zee scheidde wilde niet open waardoor het nog even spannend was om de baai uit te komen maar na wat oponthoud konden we er toch uit en zetten we koers richting het Franse eiland Saint Barth.