Tromgeroffel op Trinidad

Ons vertrek uit Suriname ging niet helemaal zonder slag of stoot. In Domburg werden we door onze zeilvrienden uitgezwaaid en getoeterd en motorden we richting riviermonding.

Eenmaal op weg op de Surinamerivier wilden we de stuurautomaat inschakelen maar die deed niks. Gelukkig hebben we er twee dus we schakelden de andere in…..maar die deed ook niks. Drie dagen verwachtten we over de tocht naar Trinidad te doen en die tijd continue handsturen was geen fijn vooruitzicht. Terug naar de meerboei in de wetenschap dat de luchtvochtigheid verdere schade toe zou brengen én daarbij de wetenschap dat er in Suriname niks-nakkes-nada te krijgen is qua boot-onderdelen, deed ons besluiten verder te varen en op zoek te gaan naar het probleem en hopelijk een oplossing.

Onderweg gingen we één voor één naar binnen om alle kabels en verbindingen te controleren. De euforie van werkende stuurautomaten na het vervangen van zekeringen was helaas van korte duur toen ze al snel weer uitvielen. Opeens viel ons iets in: de vorige eigenaar had ons verteld dat de twee stuurautomaten elk een eigen systeem hebben op één onderdeel na; de aandrijving. En laten we nu zo’n aandrijving als reserve in onze voorraad hebben (thanks again for the excellent range of spares David and Lindsay)!

Omdat het vervangen een tweepersoons klus is, ankerden we vlak bij de riviermonding. Een uurtje later was de klus geklaard en konden we koers zetten richting Trinidad mét twee werkende stuurautomaten!

Drie dagen later ankerden we in de baai van Chaguaramas op Trinidad. Eerst maar eens inklaren en dat is daar een tijdrovende klus. Een hele berg formulieren moest worden ingevuld en alles in vijfvoud. Ja, VIJF-voud. Gelukkig lag er naast de stapel formulieren een stapel carbonpapier waar we dus gretig gebruik van maakten.

Chaguaramas is een walhalla voor bootklussen, alles is er te krijgen en voor iedere klus is er een expert. Bovendien ligt Trinidad buiten het orkaangebied waardoor het een geliefd toevluchtsoord is voor veel zeilers. Ook wij hadden een aantal klussen op ons lijstje staan die we op Trinidad wilden klaren. Het feit dat eigenlijk alle zeilers daar waren om íets aan hun boot te doen, zorgde ook voor saamhorig- en gezelligheid.

Onze Nederlandse buren in de baai vertelden ons dat ze nog nooit zonder hun kinderen aan boord waren geweest. Wij hadden de eerste zondag ‘vrij’ gepland en besloten een piratentocht voor de kids te organiseren. Namens Kapitein Blauwbaard schreven we een brief, stopten deze in een lege wijnfles en gooiden hem overboord. Via de marifoon riepen we op de afgesproken tijd hun boot op om te zeggen dat we flessenpost hadden gezien. Met onze dinghy haalden we Oscar en Layla op en lieten hen de schatkaart zien die we hadden ‘gevonden’. We visten de fles met de brief uit het water en met brief en schatkaart gingen we met hen op pad. De schatkaart leidde ons langs twee andere Nederlandse boten (die we hadden ingelicht en waar ze een kleinigheidje kregen) en een ijskraam en eindigde aan het strand waar we met z’n allen een BBQ hielden.

Inmiddels waren ook onze zeilvrienden Guus en Petra met hun Calluna op Trinidad gearriveerd. Met hen gingen we met de bus naar de hoofdstad Port of Spain. Op de Caribische eilanden is er een minibus-systeem (maxi-taxi) waar we op Trinidad kennis mee maakten. Je wacht bij een bushalte of een willekeurige plek langs een busroute en steekt je hand op als er een busje met kenteken ‘BUS’ langskomt. Vanuit Chaquaramas gingen er witte busjes met een gele streep naar Port of Spain. Ongeacht welke halte je in- of uitstapt, je betaalt ongeveer € 2 à € 3 per persoon.

Een paar dagen later wilden we met Guus en Petra naar de ‘bamboo cathedral’, een bos met enorme bamboestruiken in de vorm van spitsbogen. Hoe we er met het bus-systeem konden komen was ons niet helemaal duidelijk dus vroegen we dat aan de eerste buschauffeur die langskwam. Hij vertelde dat dat niet op de route lag maar dat hij zou zien hoe ver hij ons kon brengen. Uiteindelijk reed hij compleet van zijn route af en verbaasden wij ons over het feit dat geen van de andere passagiers daar iets van vond of zei. Hoe dan ook, we werden keurig  voor de ingang van het bamboebos afgezet. Hartelijk dank meneer!

Na de mooie wandeling door het bamboebos met veel vlinders en apen wilden we graag nog naar het strand van Maracas voor het lokaal beroemde broodje haaienvlees, de ‘Bake and Shark’. Zonder bushalte was de vraag hoe we nu weer dáár (of terug naar Chaguaramas) konden komen. We spraken een man aan en die droeg zonder blikken of blozen een andere man op om ons naar een bushalte of taxistandplaats te brengen. We voelden ons bezwaard en vroegen de tweede man ons aan het einde van de eindeloze straat af te zetten. Van daar zouden we wel weer zien. Cristian nam ons mee en onderweg vertelde hij op vakantie te zijn in zijn thuisland Trinidad en vroeg ons waarom we naar Maracas wilden. Zijn ogen twinkelden toen het antwoord ‘Bake and Shark’ was. Oei, daar had hij ook wel weer eens zin in.

En dus reed Cristian ons helemaal naar Maracas, een rit van meer dan een uur. We trakteerden hem en onszelf op een ‘Bake and Shark’ (het gepaneerde, gefrituurde haaienvlees is vergelijkbaar met een stevige lekkerbek) en vervolgens reed hij ons weer helemaal terug én stopte onderweg ook nog bij een uitkijkpost. Weer een bijzondere ontmoeting dus!

En dan als kers op de taart op Trinidad: de steeldrum. Dit instrument vond zijn oorsprong op Trinidad en Tobago en het orkest ‘BP Renegades’ wint zo’n beetje alle wedstrijden en is regerend wereldkampioen. Op onze laatste dag op Trinidad zou de straat van hun repetitieruimte in Port of Spain omgedoopt worden tot ‘Renegades Way’ en daar wilden we bij zijn.

Even als informatie tussendoor: Trinidad is overdag veilig voor blanken maar het werd ons met klem afgeraden om ’s avonds ongeorganiseerd op pad te gaan.

Met een maxi-taxi zouden we naar Port of Spain kunnen om einde middag het evenement bij te wonen maar ‘s avonds terug zou een (onveilige) uitdaging worden. Met in totaal 8 Nederlandse zeilers huurden we een busje dat ons naar Port of Spain zou brengen en op ons zou wachten om ons ’s avonds weer terug te brengen. Zo gezegd zo gedaan.

In Port of Spain was het stuk straat rondom de repetitieruimte ingericht voor de plechtigheid en voelden wij ons ‘veilig’ met militairen met mitrailleurs om ons heen… De burgemeester deed een woordje, doopte de straat om en kregen we een voorproefje van de steeldrum muziek door een klein gezelschap van de BP Renegades.

Het plezier spat er van af:

We kregen in de gaten dat na de plechtigheid het volledige orkest een repetitie zou hebben op het naastgelegen terrein. De moeite van het wachten waard, leek ons. Op het repetitieterrein haalden we een drankje en een hapje en wachtten rustig af. Een oude man kwam zich voorstellen als de voorzitter, zei vereerd te zijn dat we er waren maar vroeg ons ook hoe we daar waren gekomen. We vertelden hem over de bus en dat deze 100 meter verderop op ons stond te wachten. Omdat het inmiddels avond en donker was, droeg de man ons op het hem te laten weten als we terug wilden naar de bus. Hij zou dan iemand mee laten lopen.

De repetitie van de BP Renegades was op zijn zachts gezegd fantastisch. Het is onmogelijk om stil te blijven staan als het geweld van de steeldrums losbarst. Zonder bladmuziek (!) weten alle orkestleden iedere noot te raken en er samen een ongekend spektakel van te maken. Geweldig!

Zelfs de dirigent kan er niet stil bij blijven staan:

Na de repetitie meldden we ons bij de voorzitter. Een jonge knul met een knoeperd van een gouden ketting werd met ons meegestuurd. Onderweg naar de bus vroegen we hem waarom we mét hem en zijn ketting wél veilig waren. De voorzitter bleek zijn opa te zijn en een man van aanzien in de hele buurt. Ook onderweg sprak een Fransman ons aan die zowat zijn hele leven in de buurt had gewoond. Hij had ons op de heenweg al gezien en zich afgevraagd wat we daar in godsnaam deden. Hij was nu blij te zien dat we in goed en veilig gezelschap waren. Waarvan akte.

Trinidad, een eiland van uitersten waar we ons ondanks het laatste verhaal nooit onveilig hebben gevoeld. Wij hebben er in ieder geval een fantastische tijd gehad.