Groen Grenada

Na afscheid te hebben genomen van de gezelligheid op Trinidad voeren we samen met Calluna de baai van Chaguaramas uit en zetten al motorzeilend in een rommelige zee koers richting Grenada.

De volgende ochtend lieten we het anker zakken in Prickly Bay op Grenada. Naast ons lag Bojangles vredig te dobberen dus een gezellig weerzien met Vincent en Jojanneke was al snel een feit. Terwijl we met hen aan de koffie zaten kwam Calluna de baai binnenvaren. Trots hield Guus een flinke red snapper omhoog die hij onderweg had gevangen. “Vanavond met z’n zessen bijkletsen tijdens een barbecue?”

Samen met Guus en Petra van de Calluna gingen we op pad om in te klaren en om een datakaartje te scoren. Het maxi-taxi systeem dat we op Trinidad hadden leren kennen viel in het niet bij hoe het er op Grenada aan toe gaat. Toen we instapten zat er zo’n man of 10 in het busje waarmee het wat ons betreft al redelijk vol was. Toch stopte de chauffeur bij iedere halte en zaten we even later met z’n 22-en als sardientjes in een blikje gepropt. Petra achter mij zei dat ze iets hoorde piepen. Ik kond haar vertellen dat het piepende kuikentjes waren in een doos op schoot van de mevrouw voor ons. De chauffeur zette de keiharde muziek nog maar wat harder om het gepiep te overstemmen.

Dit was het begin van de rit toen er nog bewegingsruimte was:

Een paar dagen later huurden we samen met Vincent en Jojanneke een auto om wat meer van het eiland te zien. De eerste stop was een bezoek aan de Seven Sisters watervallen. Aan het begin van de wandeltocht kregen we een wandelstok aangereikt. De meneer kon aan onze gezichten zien dat we dit wat overdreven vonden maar verzekerde ons dat we hem bij het inleveren zouden bedanken. En dat was zo. Tijdens de wandeling kwamen we voor flinke klimpartijen te staan waarbij de wandelstok de nodige houvast bood. Het was het allemaal dubbel en dwars waard toen we bij de eerste indrukwekkende watervallen uitkwamen.

De River Rum Distillery (sinds 1785) stond als tweede stop op het programma. We kregen een persoonlijke rondleiding met uitleg over het maken van rum. Indrukwekkend om te zien hoe tot op de dag van vandaag een waterrad uit 1840 wordt gebruikt om suikerriet te persen om er vervolgens rum van te maken.

Na afscheid te hebben genomen van Bojangles haalden we het anker op en voeren een paar mijl naar de volgende baai bij Hog Island waar Calluna al op anker lag.

Hog Island….wat een plek! Iedere dag rond 16.00 uur komen dinghy’s van alle kanten aangesjeest om te gaan borrelen bij Roger’s Barefoot Bar. Hog Island is een onbewoond schiereilandje zonder water en stroom dus deze bar is een in elkaar getimmerd etablissement en de drankjes komen uit dagelijks bijgevulde koelboxen. We bestelden samen met Guus en Petra een paar biertjes en namen plaats aan één van de twee picknicktafels. Alle andere bezoekers bleken zeilers op leeftijd met het verschil dat hun boten al jarenlang op dezelfde plek in deze baai lagen. Amerikanen en Canadezen die ‘overwinterden’ op hun boot op Grenada. Zoiets als het Benidorm van de Cariben.

En dat betekende ook dat ze elkaar allemaal kenden en ook allemaal íedere dag hier zaten, mét vaste rituelen. Het had allemaal wat weg van een ver hippieverleden, er ging zelfs een joint de tafel rond. Iedere zondag een barbecue met kreeft (die hebben we gemist) en iedere vrijdag een barbecue met kip mét live muziek met zelf meegebrachte instrumenten. Die vrijdag begon het muzikale spektakel met het viool, gitaar en fluit ensemble. Omdat de muzikanten vol overgave speelden, deden wij ons uiterste best om niet te hard te lachen:

Tijdens de barbecue kwamen de elektrische gitaren tevoorschijn en klonk het vele malen beter:

Ook al was het volgens de “Hog-eilandbewoners” veel te avontuurlijk en snel, na twee dagen vonden wij het de hoogste tijd om verder te gaan. We hadden een plekje gereserveerd in de haven van Saint George om Alani weer eens een flinke poetsbeurt te geven en om de in Suriname ontstane schimmel van de buiskap te verwijderen. In Saint George namen we ook afscheid van Calluna omdat onze wegen zich van hieruit zouden gaan scheiden.

Op 7 februari waren we op Grenada en die dag wordt de onafhankelijkheid gevierd. Een stadion vol mensen voor zang en dans optredens en buiten een optreden van een steeldrumband. Ze weten hier wel wat feesten is en ook nu staat er niemand stil op de klanken van de steeldrums.

Als laatste stop op Grenada stond het onderwater sculpturenmuseum (www.underwatersculpture.com) op onze planning. Onderweg er naartoe kregen we het slechte nieuws over de ongeneeslijke ziekte die bij Marleens peetoom Jenne was geconstateerd. We maakten Alani vast aan een meerboei vlakbij het sculpturenpark en lieten het nieuws eerst eens bezinken. De volgende ochtend gingen we met de dinghy op zoek naar de sculpturen. Toen we er eindelijk een hadden gevonden gingen we met onze snorkels het water in. Voor mij (Marleen) was het een surreële gewaarwording. Het gedempte geluid van de golven zodra je oren onder water zijn, de ietwat ‘spooky’ sculpturen onder water en mijn gedachten volledig in Venlo.