Verkeren in Afrikaanse sferen op Kaapverdië

Zoals beloofd aan het einde van de vorige blog, beginnen we met de tocht van La Gomera naar Kaapverdië. We hadden al vermeld dat de tocht van 800 mijl zeil-technisch een heerlijke was. Boot-technisch hadden we wat uitdagingen. Doordat de boot continue rolde op de golven, was het wachten op uitbreiding van ons to-do-lijstje. We beperken ons in dit verhaal tot de belangrijkste technische uitdaging van deze trip. Voor de volgende zeilers en andere geïnteresseerden komt er een aparte blogpost over technische dingen waar we mee te maken hebben.

De tocht begon al rommelig, een onrustige zee en veranderlijke wind. Op de tweede dag kregen we op de plotter de melding ‘battery low voltage’. Dit was raar omdat de laadtoestand van de accu’s bijna 95% was. Omdat in Lagos een nieuwe dynamo en laadregelaar geplaatst waren en ze wat hadden gerommeld met instellingen, begon onze zoektocht daar en zochten we contact met hen via onze satellietverbinding. Op de uitkomst daarvan hadden we niet gehoopt: 1 of meerdere van onze accu’s zouden stuk zijn. Grrr, die zijn 1,5 jaar oud!

Omdat we op open zee waren, zat er niks anders op dan elke paar uur de generator even te laten lopen om de spanning op peil te houden om zo te voorkomen dat de plotter, marifoon en stuurautomaat uit zouden vallen (dit gebeurt bij een spanning van 11 volt).

Zeil-technisch ging het voor de wind, letterlijk. Met de genoa uitgeboomd naar stuurboord en het grootzeil op de bulletalie naar bakboord (dus beide zeilen over een andere boeg vastgezet) haalden we fijne snelheden.

We maakten ook kennis met vliegende vissen. Vissen met echte vleugels die behoorlijke afstanden kunnen vliegen vlak boven het water. Overdag zien we hele zwermen van die vissen vliegen (of vluchten voor een jagende vis?) en ’s nachts beland er af en toe zo’n stakker bij ons aan dek en overleeft dat dan niet. Iedere ochtend maken we een rondje over het dek om de dode exemplaren weer overboord te gooien. Vervelende bijkomstigheid is dat ze heel veel schubben loslaten die we als schilfers overal terugvinden. En ze stinken enorm!

Het doel van de tocht was Mindelo, op het Kaapverdische eiland São Vicente. Tevens de enige plek van de hele eilandengroep waar een jachthaven is. Omdat in de baai bij Mindelo nogal wat wrakken en verlaten schepen (waarvan de meesten niet verlicht) liggen, had het onze voorkeur om bij daglicht aan te komen. Echter, onze pogingen om de snelheid uit de boot te halen mislukten compleet. Met nog maar een heel klein puntje voor- en grootzeil werden we door de golven alsnog met bijna 5 knopen snelheid door het water geduwd. En of we nu om 24.00 uur of om 4.00 uur aan zouden komen, donker zou het zijn. Dan maar weer zeilen uitrollen en meer snelheid maken om zoveel mogelijk slaapuren over te houden. De baai bleek gelukkig goed genoeg verlicht om veilig te ankeren en om 1.30 uur lagen we na 5,5 dagen varen tevreden in ons bed.

De volgende ochtend verplaatsten we de boot naar de jachthaven van Mindelo, waar een ontzettend gezellige vertrekkerssfeer hing. Dit met name in de ‘floating bar’, een drijvende bar aan het einde van het steiger (slim want verleidelijk: je komt langs de bar op weg naar de uitgang van het haventerrein) waar iedereen in uitgelaten stemming verkeert omdat er een prestatie is geleverd om er te komen. Bij de ‘floating bar’ staan geen fietsen van bezoekers voor de deur maar liggen de dinghies zij aan zij de dobberen tegen de rand van het terras.

Over het accu-verhaal hielden we ruggenspraak met ‘onze helpdesk’ Flevo Marina. Waarschijnlijk is de kapotte accu het treurige einde van een kettingreactie die begon met de kapotte startmotor op Corsica (zie blog 14 augustus 2022: een jaar onderweg), gevolgd door een kapotte dynamo (vervangen in Lagos). We besloten de kapotte accu los te koppelen van de rest van de accubank en het voorlopig met minder capaciteit te doen.

Omdat we voor het eerst buiten Europa waren beland, moesten we ons inklaren. Met onze bootpapieren en paspoorten gingen we op pad richting douane/politie/immigratiedienst. Na het verlaten van het haventerrein dompelden we ons meteen in Afrikaanse sferen. Lijvige dames met hun waren in een mand op hun hoofd, verkooppunten van van-alles-en-nog-wat op iedere hoek van de straat, ronkende scooters en aftandse busjes.

Het inklaringsproces ging boven verwachting snel dus stonden we al snel weer buiten met een stempel in onze paspoorten. Deze eerste dag in Mindelo vergaten we de kluslijst en gingen op verkenning uit.

Het is druk op straat, overal. Heel veel mensen zijn te voet onderweg naar iets of iemand. Kinderen worden in auto’s met open laadbak naar school gebracht en marktlieden liggen in open laadbakken op hun waren bij gebrek aan plaats in de cabine. De mannen van de groenvoorziening klimmen in palmbomen om dorre bladeren weg te kappen. Zonder veiligheidsmiddelen maar gewoon op de teenslippers. Bouwvakkers werken op hoogte zonder beveiliging maar zwaaien enthousiast als we blijven staan om te kijken. Iedereen is even vriendelijk. We horen van een local die jaren in Nederland heeft gewoond dat er meer Kaapverdiërs buiten Kaapverdië wonen dan op de eilanden zelf. Uiteindelijk keren de meesten, zoals hijzelf, wel weer terug. Het zegt ook dat je hier niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn. Mooi.

In de loop van de week kwamen er steeds meer Nederlandse boten binnendruppelen. Met sommigen hadden we eerder kennisgemaakt en was het een leuk weerzien, anderen leerden we hier kennen. Al snel ontstond het idee om 5 december niet ongemerkt aan ons voorbij te laten gaan. Iedereen kocht/zocht/vond een kadootje met een waarde van maximaal € 3 om in te zetten bij het Sinterklaas-dobbelspel. Wij namen zelfgebakken speculaascake mee, iemand anders had zijn voorraad pepernoten meegenomen, er was een zelfgebakken arretjescake dus kortom, we kwamen niks tekort en het werd (met in totaal zo’n 25 à 30 Nederlanders) een heel gezellig middag.

Afgaande op de veelbelovende verhalen over het naastgelegen Kaapverdische eiland Santo Antao, namen we met de bemanningen van twee andere Nederlandse boten de veerboot naar dit eiland. Hier zouden we een prachtig landschap aantreffen met een wandeltocht vanuit de krater van een vulkaan naar beneden, de vallei in. Direct bij aankomst werden we overstelpt door busjes-chauffeurs die ons wel naar de krater wilden brengen. We onderhandelden wat en kozen voor een auto met open laadbak. En daar gingen we. Blij dat we in een open laadbak zaten en dus een prachtig uitzicht hadden maar de chauffeur wist het gaspedaal te vinden. We scheurden over een slingerweg naar de top van de berg.

Daar werd ons verteld het pad te volgen. “Ehh, welk pad?”, vroegen we. Hij liep een stukje mee en wees naar een kronkelpaadje tussen de begroeiing door. Een minuscuul bordje met verwijzing naar een wandelroute bevestigde zijn verhaal. En overigens ook de aankomst van een paar andere busjes die hun passagiers op dezelfde plek dropten.

De route was 4 kilometer en werkelijk prachtig. We liepen eerst nog een stuk bergop en daarna alleen nog maar bergaf. Op de top van de berg vergaapten we ons aan de vergezichten. Na een flinke daling begon het landschap te veranderen en merkten we langzaam dat we in de buurt van bewoning kwamen. Suikerriet zover we konden kijken, af en toe afgewisseld door koffieplanten. Omdat alle toeristen dezelfde route lopen, was een stalletje langs de weg natuurlijk onvermijdelijk. We kochten een pot papajajam en een zakje kokossnacks. Even verderop werd suikerriet geoogst. Toen we bleven staan om hier naar te kijken, kregen we allemaal een stukje riet om te proeven.

We kwamen in een bergdorpje uit en gingen op zoek naar lunch. Een jongeman met een leuk ingericht barretje zag ons bezoek wel zitten maar moest eerst even zijn moeder gaan zoeken om de hamburgers voor ons te komen bakken. Supervriendelijk allemaal. Ons bezoek werd afgesloten met koffie van bonen uit eigen tuin, heerlijk!

In ditzelfde dorpje stond ‘onze’ chauffeur weer op ons te wachten om ons terug te brengen naar de veerhaven. In volle vaart scheurden we nu via de andere kant van het eiland weer terug. We waren allemaal erg onder de indruk van Santo Antao.

Ons verdere verblijf in Mindelo stond veelal in het teken van de kluslijst en de Atlantische oversteek. We gingen terug naar de immigratiedienst voor de uitklaringsformaliteiten en maakten ons laatste lokale geld op in een restaurantje met uitstekende wifi. Konden we meteen weer wat podcasts downloaden voor onderweg. En zo maakten we ons langzaam op voor het volgende avontuur, de Atlantische oversteek. Op naar Suriname!