Curaçao – Venlo – Curaçao – Bonaire – Curaçao

Februari – december 2023

Een maand eerder dan gepland zetten we 24 februari 2023 koers van Carriacou naar Curaçao. We konden de rust niet meer vinden om te genieten van onze paradijselijke omgeving omdat we met onze gedachten al volledig in Venlo waren. Tijd om onze lijven er achteraan te sturen. Met een telefoontje naar de werf op Curaçao om Alani een maand eerder te stallen en het omboeken van onze tickets was het geregeld. We zouden 12 maart naar Nederland vliegen.

In drie dagen voeren we van Carriacou naar Curaçao. Ruim 19 jaar geleden waren we op vakantie op Curaçao en dat maakte het nu zo bijzonder om op eigen kiel Willemstad in te varen!

De drie weken die resteerden voor vertrek, spendeerden we aan het ‘zomerklaar’ maken van Alani. Zo kochten we onder andere schaduwdoek om over de hele boot te spannen om het teakdek zoveel mogelijk te beschermen tegen de zon. We zetten de romp in de was en van de watermaker, de generator, de motor en nog veel meer onderdelen kwamen de gebruiksaanwijzingen tevoorschijn om buitengebruikstelprocedures uit te voeren. We wasten en verwijderden de schoten (touwen), genua, stormfok, buiskap en bimini en legden deze binnen neer. Nadat we ook alle bed- en bankkussens rechtop hadden gezet, konden we onze kont niet meer keren. Als laatste ‘puntjes op de i’ strooiden we kakkerlakpoeder en plaatsten bakjes houtskool (als vocht- en geur absorbeerder, last minute tip van een medezeiler). Zo lieten we Alani achter op Curaçao, op naar Venlo.

Daar stonden de eerste twee weken in het teken van weerzien met ouders en kinderen en helaas ook van het afscheid nemen van Marleen’s peetoom Jenne. Gelukkig waren we op tijd in Venlo om elkaar nog in levende lijve te hebben gezien. Twee maanden later overleed ook Giel’s neef Bas en beseften we ons nog maar eens hoe bevoorrecht we eigenlijk zijn.

Buiten het weerzien met familie en vrienden was er ook werk aan de winkel voor Marleen’s ouders Jeu en Tilly. Na hun mislukte zoektocht naar een geschikte levensloopbestendige woning in Venlo, ontstond het idee om hun eigen perceel te splitsen en op het nieuwe perceel zelf te gaan bouwen. Wij hadden aangeboden aan om het zelf te komen bouwen en zo gezegd, zo gedaan. Ze wonen inmiddels met veel plezier in hun nieuwe huis.

Tijd voor ontspanning was er ook volop; uiteraard Zomerparkfeest en veel tijd met vrienden maar ook een paar dagen Amsterdam en een weerzien met de zeilers van de boten Calluna, Satisfaction, Nilsson en Bojangles in één weekend.

Op 17 oktober vlogen we terug naar Curaçao en zagen na zeven maanden Alani weer terug. Een eerste blik viel ons niet tegen. Het schaduwdoek had zijn werk goed gedaan, het teakdek en (bijna alle) kitnaden zagen er nog goed uit en binnen waren er geen nare geurtjes, schimmel of beestjes te bekennen. Fijn!

De eerste tegenvaller bleek de enige afsluiter die we in 2021 in Lelystad níet hadden vervangen, die van de vuilwatertank. Het kreng brak af en door het ontstane gat in de romp keken we zó naar buiten. Op het hele eiland waren de benodigde onderdelen niet te krijgen en moesten we volstaan met het plaatsen van een doorvoer en afsluiter om in ieder geval het water in te kunnen. De bochten om de verbinding met de tank te maken bestelden we in Nederland. Een groot geluk dat een bevriende boot snel bezoek uit Nederland zou krijgen en de spullen voor ons mee kon nemen!

De tweede tegenvaller kwam in het water aan het licht. Aan de walstroom werden de accu’s bloedheet, een teken dat het einde nabij is. We bestelden nieuwe accu’s die naar Bonaire zouden worden verstuurd en daar ingebouwd maar de levertijd bedroeg vier weken. Tot die tijd behielpen we ons met af en toe walstroom om de accu’s in leven te houden en zo min mogelijk stroomverbruik.

Gelukkig hoefden we ons intussen niet te vervelen. Naast de bootklussen was er ook veel gezelligheid op de werf en gingen we regelmatig op pad om weer een nieuw stukje van het eiland te verkennen. Het deel Otrabanda (letterlijk: de andere oever) van Willemstad is sinds ons vorige bezoek behoorlijk opgeknapt en er zijn overal muurschilderingen te bewonderen.

Toen we eindelijk bericht hadden gekregen over de aankomst van de accu’s op Bonaire, moesten we nog even wachten op gunstige wind. Tijdens het varen op de motor worden de accu’s opgeladen en deze wilden we niet te heet laten worden. Normaal gesproken blaast de passaatwind vanuit Bonaire naar Curaçao en zouden we dus moeten motoren maar eind november vonden we een dag met gedraaide wind waarop we grotendeels konden zeilen.

Op Bonaire is het ter bescherming van het koraal verboden om te ankeren en zijn er daarom meerboeien geplaatst. Blij het zonder kleerscheuren te hebben gehaald maakten we Alani bij aankomst op vrijdag vast aan een boei. Zo fijn om sinds Carriacou eindelijk weer in kristalhelder water te liggen waar we van de boot af in konden springen.

Toen de volgende ochtend ook de generator tegen begon te sputteren om de accu’s in leven te houden, besloten we de boot direct te verplaatsen naar de jachthaven om erger te voorkomen. Blij dat we waren toen maandagochtend de elektricien de nieuwe accu’s kwam plaatsen!

Na meteen het hele elektrawerk te hebben nagelopen en waar nodig aanpassingen te hebben gedaan, waren we weer gerustgesteld en was het tijd Bonaire te gaan verkennen.

Bonaire is een klein eiland dat qua toerisme voornamelijk in het teken staat van watersporten zoals duiken, wind- en kitesurfen. Giel nam een windsurf les en had de smaak direct te pakken. De baai van Sorobon is ideaal om te leren windsurfen omdat het nergens dieper is dan 1 meter en het ‘vallen en opstaan’ dus veel minder energie kost.

Begin december begon de duikvakantie van onze oud werknemer Ray met zijn vrienden Guus en Niek op Bonaire. Met hen zeilden we een rondje om Klein Bonaire en vergaapten ons tijden een snorkelstop aan het onderwaterleven.

Een paar dagen later was het tijd om Bonaire te verlaten en zeilden we terug naar Curaçao. Daar zou de motor nog een servicebeurt krijgen en zouden we bekenden treffen. De tocht zou normaal gesproken een mooie moeten zijn met een heerlijke passaatwind maar een voorbijtrekkende squall ging gepaard met heel veel wind en regen en maakte het een barre tocht. De kruidenlade die open vloog en een potje currykruiden katapulteerde herinnert ons er nu nog af en toe aan als de geur weer vrijkomt bij gebruik van de stofzuiger of kruidenlade.

Ray, Guus en Niek waren inmiddels ook op Curaçao aangekomen voor het tweede deel van hun vakantie. Met hen gingen we snorkelen bij de ‘tugboat’ en de directeursbaai en kwamen tot de conclusie dat het koraal en de visstand op Curaçao in betere conditie zijn dan die op Bonaire waar helaas de tekenen van een koraalziekte op veel plaatsen zichtbaar zijn.

Voor onze laatste week op Curaçao verplaatsten we de boot van de werf naar een ankerplek op het Spaanse Water waar we hadden afgesproken met Mac en Monique uit Venlo. Na een avond hun huis te hebben bewonderd, kwamen ze de volgende middag gezellig ons thuis Alani bezoeken.

Tweede kerstdag was het dan echt de hoogste tijd om het Spaanse Water en daarmee Curaçao te gaan verlaten. Maar niet voordat we toch nog even een tussenstopje op Bonaire zouden maken om Peter en Sanne te treffen. Na een bliksembezoek van twee uurtjes aan boord van Alani maakten we ons om 17.00 uur los van de meerboei met het plan om naar de BVI’s (Britse Maagdeneilanden) te zeilen. Op naar nieuwe oorden!