Omweg via Puerto Rico

Op tweede kerstdag 2023 verlieten we Curaçao / Bonaire met het plan om naar het Britse Maagdeneiland Jost van Dyke te zeilen. We hadden gelezen over de toffe nieuwjaarsfeesten daar bij Foxy’s Bar. Dat wilden we wel eens meemaken en was met zo’n drie dagen zeilen voor de boeg qua tijd goed haalbaar.

Of zo.

Ware het niet dat het weer daar anders over dacht. De wind kwam noordelijker dan voorspeld waardoor we veel te westelijk koersten en de tweede dag nam de windkracht zo ver af dat we moesten motoren. Na een etmaal naar het monotone gebrom van de motor te hebben geluisterd én de wens om oudjaarsavond in ieder geval érgens te zijn, besloten we onze koers te wijzigen naar Puerto Rico. Gelukkig hadden we afgelopen zomer in Nederland ons Amerikaanse B1/B2 visum gekregen dus stond niets ons in de weg.

Of zo.

Op vrijdagavond 29 december 2023 maakten we Alani vast aan het tanksteiger in Ponce, Puerto Rico. Zaterdagochtend belden we meteen met immigratie/douane om een afspraak te plannen voor hun bezoek aan boord (wat daar gebruikelijk is). Gelukkig kwam er snel iemand aan de lijn. “Nee mevrouw, onze kantoortijden zijn van maandag tot en met vrijdag”, kregen we te horen. “Maar maandag is het Nieuwjaarsdag!?”, probeerden we nog. “Oh ja, dat is waar. Deze week zijn onze kantoortijden van dinsdag tot en met vrijdag”.

En dat was dat. En dat betekende dat we tot dinsdag niet van de boot af mochten. We lagen inmiddels op anker in de gigantische baai bij Ponce. Als enigen. In het zicht van het douanekantoor met mensen die er niet om kunnen lachen als je besluit toch wél van de boot af te gaan. Wij konden er zelf wel mee lachen. We hadden immers genoeg eten en drinken aan boord om het makkelijk uit te kunnen zingen, ínclusief een fles bubbels voor oudjaarsavond. Met een prachtig uitzicht op zo’n vijf dorpen zou het met vuurwerk wel goed komen. En dat kwam het.

Na drie dagen poetsen, onderhoud uitvoeren, wassen en dat soort zaken waren we blij toen we dinsdagochtend 2 januari wakker werden om in te kunnen klaren. Eén blik naar buiten temperde onze blijdschap. Er lag een gigantisch cruiseschip voor onze neus. We belden met douane/immigratie en werden verteld dat ze erg druk waren met het cruiseschip en voorlopig geen tijd hadden om ons te komen bezoeken…. Na een beetje doorzeuren kregen we toestemming om met de dinghy aan land en naar kantoor te komen. Fijn, geen controle aan boord (niet dat we iets te verbergen hebben maar toch) en meteen een stempel. Hallo Puerto Rico!

Dat cruiseschip bleek overigens Icon of the Seas te zijn, het splinternieuwe grootste cruiseschip ter wereld. Ponce was haar laatste stop om laatste technische testen uit te voeren voordat het in Miami officieel zou worden gedoopt en in de vaart genomen. Er was nog nooit een cruiseschip in Ponce geweest dus was het voor de lokale bevolking een attractie dat zelfs voor verkeersopstoppingen zorgde.

Diezelfde middag gingen we naar het centrum van Ponce. Een eens bruisende plek gaf nu een treurige aanblik. Een orkaan, een aardbeving én Covid heeft het in een spookstad veranderd. Meer beschadigde dan onbeschadigde gebouwen. Vaak ontbraken complete daken. Omdat Puerto Rico Amerikaans is, zijn veel mensen uit Ponce naar het vasteland vertrokken in de hoop daar meer geluk te vinden.

De volgende dag reden we met een huurauto naar de noordzijde van het eiland om hoofdstad San Juan te bezoeken. Tijdens de wandeling van de parkeerplaats naar het centrum wisten we al dat het verschil gigantisch zou zijn toen we twee grote Amerikaanse cruiseboten voorbij liepen. De gemiddelde Amerikaanse cruiseboottoerist is erg luidruchtig en duidelijk aanwezig. Het prachtige oude centrum van San Juan was overspoeld met duizenden exemplaren wat de plek toch wat minder prachtig maakte. Goed voor de lokale economie, dat dan weer wel. In Ponce bestelden we twee halve liter flesjes bier voor € 3,50 en in San Juan kostten twee cappuccino’s $ 14. Contant betalen niet mogelijk en de pinautomaat geeft 4 fooi-opties: 18% (met daaronder de tekst ‘service is okay’), 25% (service is good), 35% (service is great), of zelf een percentage invullen voor ‘service is awesome’. Dus.

Na een klein stukje varen ankerden we bij Salinas. Een leuk dorpje waar we leerden dat Drie Koningen een belangrijke feestdag is op Puerto Rico. Niet met Kerst maar met Drie Koningen krijgen kinderen kadootjes en worden de Drie Koningen op een open wagen door het dorp gereden. Uiteraard vergezeld door keiharde muziek.

Het bijzondere van de baai van Salinas is dat er manatees (lamatijnen/zeekoeien) leven. Erg bijzonder om deze logge, trage joekels langs de boot te zien zwemmen.

Via Isla de Vieques, Fajardo en Culebra wilden we als laatste Puerto Ricaanse stop naar het eilandje Culabrita.

Of zo.

De woorden ‘of zo’ gebruiken we als we iets niet zeker weten óf als omstandigheden anders bepalen. In de Middellandse Zee waren we onderweg naar Barcelona…of zo…en kwamen op Ibiza terecht. Van Curaçao wilden we naar de Britse Maagdeneilanden…of zo…en kwamen op Puerto Rico terecht. Nu waren we naar Culabrita onderweg maar de golven die daar de baai inbeukten maakten dat een onmogelijke plek. Rechtsomkeert en dan maar meteen door naar de Maagdeneilanden. Of zo.